Ĉi tiu paĝo estas provlegita
Amaj Melodioj
I
Finiĝas nokto. En ĉirkaŭpreno
ci kisas min, karesas, flustras kun pasio.
Susuras silko sur kuseno...
Maten’ de l’ am’, de l’ tag’ mateno... —
Unua ora sunradio
penetras ĉambron tra kurteno...
Okulojn ci fermetas, dronas en ebrio...
Leviĝas mi, malfermas pordon al ĝardeno...
Parfumas mole akacio...
Kaj ĉio vokas, logas al promeno;
kaj spiras vera poezio
en tiu ĉi vilaĝ-edeno.
Ci levas ankaŭ cin kaj min pro ĝeno
elpelas for kun koketema krio:
« Ho, iru tuj — ne estas ja konveno
ĉeesti dum ceremonio
de la vestado... »
— « Granda Dio!
Pro kio tia ĉi kateno!
