Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
Ĉe l’ lorento mi ne plendos,
Sed sopire mi atendos
Ĝis alflugos vi.
Ni por ĉiam nin kunigos,
Solc morto nin disigos,
Se ordonos tion Di’!
- JANUŜ (maltrankvile).
- JANUŜ (maltrankvile).
Jes, mi vin ne lasos, kara,
Sed revenos al montara
Hejmo de ni.
Vi ne ploros, vi ne plendos,
Sed trankvile min atendos,
Ĝis revenos mi.
Ni denove nin kunigos,
Sole morto nin disigos,
Se ordonos tion Di’!
(Alpreminte ŝin al sia koro, li forkondukas ŝin en la ĝardenon, fermas ĉiujn tri pordojn kaj iras medite en la salonon. La gastoj haltigas lin sur la sojlo.)
SCENO V
JANUŜ kaj la GASTOJ.
- UNUJ.
- UNUJ.
Kie estas jun-sinjoro?
En festena, ĝoja horo!
- JANUŜ (devigite gaje).
- JANUŜ (devigite gaje).
Estas mi, tie ĉi.
- ALIAJ (ĉirkaŭante lin, pli mallaŭte).
- ALIAJ (ĉirkaŭante lin, pli mallaŭte).
Sort’ feliĉa al vi brilas,
Zonjo bela, kiel stel’.
- JANUŜ (medite donas al ili manon).
- JANUŜ (medite donas al ili manon).
Dankas mi, dankas mi!
