Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
Ah! post vi, knabino kara,
Fajron saltus mi!
Jaroj fluas kun rapido
De torent’, sen fin’ —
Venis bela sinjorido,
Vi malŝatis min.
Ne ofendis min alia,
Sole vi, amata mia!
Oj Halino, sol-knabino
Amata de mi.
SCENO III
LA SAMAJ kaj HALKA (rapide kuras malsupren de monto, elŝirante sin el manoj de montanoj kaj montaninoj, kiuj ŝin haltigas).
- JONTEK (al ŝi, vive).
- JONTEK (al ŝi, vive).
Ah! — iru, Halka, for el tie ĉi!
- HALKA (obstine).
- HALKA (obstine).
Ne!
- JONTEK (volas ŝin forkonduki).
- JONTEK (volas ŝin forkonduki).
Tion ne permesos mi.
- HALKA (liberiĝas kaj eksidas sur ŝtono).
- HALKA (liberiĝas kaj eksidas sur ŝtono).
Vi min vidos, falko mia!
(La sakfajfisto donas signon, ke la edziĝofesta sekvantaro proksimiĝas; ĉiuj vilaĝanoj malsupreniras sur la scenejon.)
SCENO IV
LA SAMAJ kaj ZJEMBA.
- ZJEMBA.
- ZJEMBA.
Bone, jen amaso kia!
Do kliniĝu ĉiuj foje
Kaj salutu laŭte, ĝoje
Junan sinjorinon!
