nejo.” La esprimo sur la vizaĝoj de la aliaj bazaruloj avertis min atendi blagon.
„Estis viro, kiu frapis sur la ora pordego de Paradizo. Sankta Petro malfermis la pordon. ‚Kio estas via nomo?’ ‚Karlo Rapo.’ ‚Atendu momenton!’ diris Petro. Li reiris en Paradizon kaj fermis post si la pordegon. Petro rigardis sur listo kelkajn kilometrojn longa. Post kvindek jaroj Petro revenis, dum anĝela voĉo aŭdiĝis plendante, ke Petro ne fermadu kaj malfermadu konstante la pordon, ĉar tio faras trablovon. Sed Petro ne atentis al la anĝelo, sed diris al la viro:
‚Jes, mi trovis vian nomon, bonŝance ĝi staris ĉe la komenco de la listo; sed estas skribite, ke vi multe pekis, do vi ne povas eniri.’
La enirpetanto kriis: ‚Ho, vi devas min enlasi! Mi faros volonte ian ajn pentofaron; sed mi nepre devas enveni, ĉar en la Infero atendas min mia bopatrino. Ĉu ne estas io, kion mi povas fari por purigi mian animon? Mi estas preta fari ion ajn; mi eĉ promesas viziti mian bopatrinon ĉiucentjare dum duonhoro!’
‚Tio estas ja grandega ofero,’ aprobis Petro. ‚Sed ĝi ne estas en la oficiala listo de pentaj agoj.’
‚Ĉu do ekzistas eblo?’ demandis la pekulo kun iom da espero en la voĉo.
‚Jes......’ diris Petro, ‚sed la tasko por forviŝi viajn pekojn estas nia plej malfacila. Ĝi estas entute tri taskoj, sed neniu iam ajn sukcesis fari ilin. Mi dubas, ĉu la Ĉefo mem povus fari la lastan, do tute ne utilas.’
‚Sed mi provos, mi provos, nur donu al mi la ŝancon!’
‚Sed mi diras al vi, ke ne estas eble plenumi la kondiĉojn,’ diris Petro senpacience. ,Vi nur perdos la tempon.’
Post longa disputo kaj plenda petado, Petro diris:
161
11 Kredu min, sinjorino!
