Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
sed tuj de ie falas la nebulo,
subite nin resignacio premas
kaj restas nur maldolĉa elegio,
sopiroj plendaj, vangoj dolorplenaj. —
Sed ree en nebulo eklumiĝas
kaj tuj ekĝojas, brilas kaj diboĉas
land’ nia tuta…
Kaj ni tiel ĉiam
balancas de mallumo en la lumon.
Kaj tiel en ni ĉiam balancadas
la oriente-okcidentaj eroj,
de ambaŭ mankoj, sen iliaj fortoj.
Kaj tio estas fino plej malĝoja.
