En Leysin Adèle Kamm retrovis postsignojn de la poeto, ciu tie estis antaù shi. Shi secvis la saman vojon. Tiu terangulo, elstaranta je mil metroj super la nebuloj caj la bruo de la ebenazho, estas antaùdestinite aparta campo por la bataladoj de la morala volo, ghiaj vencoj aù malvencoj. Eble pli arda ol aliloce estas tie la vivo, preçize char ghi batalas contraù la detruantaj povoj. Compreneble la novelon Les Embrasés (La enflamighintaj) oni pli bone ne priparolu cun la curaçistoj. Pri ghi ili mocridetas. Tamen, en la començo de tuberculozaj malsanoj chu ne existas ia nerva exçitigho, ciu povas caùzi pasiajn perturbojn? Ni memorigu tie chi pri la crima ago de tiu freneja compatindulo, ciu pro bagatelo fintranchis la sindonan carieron de l’bonega doctoro Burnier, pafmortigante lin? Feliche, tio estas cazo unica. Ghi povus esti ocazinta en iu ajn loco. Mi opinias tamen, ce en tia soçieto cosmopolita, en ciu senocupeço estas la normalo, chio povas façile troacrighi, chu heroa rezigno, ciel ni vidis, chu ancaù frivola deziro al exçitanta distrigho, por eviti la rectan consçion pri neevitebla sorto, caj por ghui la reston de minaçata vivo, en çinica egoisteço tro ofte constatebla che malsanuloj.
