tio mi contraùagas, ech en negravaj aferoj, ciel exemple: eclumigi dum la nocto. Oni devas havi la capablon, resti sola caj forta dumnocte, ciel dumtage. Tamen mi tiom shatas la helajn noctojn, ciam mi povas vidi la trembilon de stelo tra la malfermita fenestro… »
Ciam shi resupriniris al Leysin, aùtunon 1906, shi baldaù povis començi apostoladon inter siaj gefratoj en sufero. Cvancam tiu restado neniel plibonigis shian sanstaton, ghi lasis al shi « gloran rememoron ». « Ghi estis, diris shi, morale pli grava ol mi antaùpensis, montrante al mi la bonecon de l’homaro per nova caj speçiala lumo. » Tiu boneço, ciun la invalidineto constatis extere, estis preçipe la eko de tiu, ciu plenigis shian propran coron. De tiu epoco shi estis en situaçio tia, ce shi povis doni pli, ol acçepti.
Malgraù chiuj flegoj pligravighis senchese la malsano. Adelo baldaù estis enfermita en sia chambro de la Granda Hotelo. En la començo, dum la sunaj tagoj, oni ancoraù permesis al shi, resti celcajn horojn sternita sur la balcono. Sed fine ech tiu plezuro estis al shi rifuzata. « Mi daùrigas tagserion en lito, shi scribas la 12an de deçembro… Nune mi ne havas permeson ellit-
