— Jen estas ili, jen estas!
— Fine, li do alvenas, ekkriis sinjorino Linŝardo, kiu rapidis al la pordo, sekvita de sinjorino Ludoviko kaj de Josefino, kies rigardo tuj aliris al kaleŝo rapide malsupreniranta la deklivon, kiu kondukas al Prelongo, normanda urbeto.
Apenaŭ la veturilo haltis, tuj el ĝi elsaltis juna oficiro, kiu sin ĵetis en la brakojn de Heleno.
— Bonan matenon, panjo!
— Mia Viktoro!
— Via vizaĝo ne ŝanĝiĝis.
— Mi ne tiel parolos pri la via. Kiel ĝi estas brunigita!
— Ĉar nur en Afriko oni vidas veran sunon. Tie ĉi ĝi estas konita nur fame.
— Nu, kaj min? Ĉu oni ne kisas min? diris Eŭlalio.
— Sed kie do estas Josefino? demandis Viktoro, kiam tiu kispluvego estis iom kvietigita.
— Mi min tenas tie ĉi, malantaŭ ĉiuj aliaj, respondis timeme la fraŭlino.
— Kaj vi ne eksaltas al mia kolo! Tio estas tre malafabla. Ĉu vi scias, ke vi fariĝis treege bela?
— Vi do tiel opinias, sinjoro Viktoro, ŝi sopiris, ruĝiĝante pro plezuro.
Tamen ŝi moderiĝis: ĉar sonis ankoraŭ en ŝiaj oreloj la maljustaj riproĉoj de Heleno.
Efektive iu, kiu estus dezirinta renkonti virinon pli belan ol Josefinon, estus faronta tre longan vojiron. Altkreska, maldiktalia, portante sen ĝeno bruston belforman ne difektitan de la korseto, ŝi estis, kiel oni diras en la lando, bela peco da knabino. Certe Viktoro ne estis la unua, kiu al ŝi tion diris; sed li estis la sola, kiun ŝi aŭskultis plezure.
— Nu, ĉu oni ne tagmanĝas? ekkriis gaje la junulo, enirante en la manĝoĉambron.
— Tuj; mi alportigas la manĝaĵon, diris sinjorino Linŝardo.
