— Senkulpigu min, via markiza Moŝto: sed mi estas tute kortuŝita.
— Kio do okazis? petis amikeme la markizino.
— Viktoro revenis, sinjorino. Li ja estas tre bela oficiro. Pro tio, lin revidinte, mi sentis min tiel feliĉa, ke mi preskaŭ forgesis la horon.
En tiu momento, lakeo malfermis la duoblan pordon, kaj ekkriis per voĉo sonora:
— Ŝia markizina Moŝto estas servita.
— Tiam, sinjoro Benojto, daŭrigis la markizino, kiam ĉiu estis sidanta, vi diris, ke tiu individuo revenis. Nu, tio ne pravigas vian kortuŝecon.
— Dio mia, sinjorino, oni ĉiam estas feliĉa, revidante heroon.
— Ho! heroo estas vorto multe tro altranga. Ĉar fine, li ne estas rasa; li havas neniun titolon. Kiam eĉ li estus plenuminta miraklojn de kuraĝo, li ĉiam restos malnobela kaj hazarda soldato.
— Sed estas komenco por ĉio, respondis naive la abato.
Pro tiuj vortoj, la ĉeestantoj ne povis deteni ekridegon tuj haltigitan. Ekparolante, la markizo ekkriis ĝoje:
— Je Dio! sinjoro paroĥestro estas tute prava, mia kara Suzano. La marŝalo Lefebvre, al kiu oni riproĉis lian mankon de prapatroj, respondis: “Sed mi mem estas prapatro”.
— Ho, vi, Raŭlo, se oni ne vin detenus, vi estus kapabla fariĝi socialisto.
— Sed feliĉe vi prizorgas pri tio, amikino karega. Tamen vi estos devigata konsenti kun mi la jenon: Vilhelmo de Prelongo, la kreinto de nia familio, estis nur hazarda soldato, kiam, dank’ al liaj heroaĵoj, Sankta-Ludoviko lin rimarkis kaj al li donis nobelecajn leterojn.
— Dio mia, mi tion akceptas: kien vi deziras alveni?
— Al tio. La iama Vilhelmo komencis antaŭ ses jarcentoj; eble Viktoro komencas hodiaŭ. Ja ekzistas
