— Respondu, ke tion oni bedaŭras, sed ke ĉiuj invitkartoj estas disdonitaj.
Tamen, aŭdinte la nomon “Linŝardo”, sinjoro de Ruvezo levis la orelojn:
— Pardonu, sinjorino, li diris, mi multe aŭdis en Alĝerio pri oficiro tiel nomita.
— Sed tiu estas li, estas mia Viktoro, murmuris la paroĥestro.
— La kapitano Linŝardo! ekkriis la grafo. Tiam, sinjorino, permesu, ke mi kunmetas miajn petojn kun tiuj de sinjoro de Prelongo. La famo de tiu juna oficiro estas grandega. Mi ne kredas esti malvera profeto, lin montrante kiel unu el niaj estontaj generaloj. Vi scias, ke mi montriĝas tre fiera kaj tre ĵaluza pri la nomo, kiu estas la mia; tamen mi diros: viro kiel la kapitano Linŝardo honoras la domojn, kiuj lin akceptas: kaj inter niaj nobelaj sinjorinoj troviĝas neniu, kiu ne estus fiera, lin havante kiel kavaliron.
— Sed, sinjoro, balbutis la markizino tre konfuza, vi ŝancelas miajn decidojn. Neniam mi aŭdis homon de nia societo parolantan pri li per tiel entuziasmaj vortoj.
— Neniam oni estas profeto en sia lando, rimarkigis la abato.
— Tiam, amikino kara, kion ni decidas? petis Raŭlo.
— Faru tion, kion vi volos, sopiris Suzano, kiu sentis sin venkita.
Senprokraste letero estis skribita. Oni ĝin komisiis al la abato, kiu volis ĝin tuje forporti, ĉar li timis, ke la markizino ŝanĝos sian decidon.
