— Jes, mi kredas.
— Mi ŝin venigos. Post kvarono da horo, kiam la juna virino estis realirinta siajn gepatrojn en la biblioteko:
— Mia filino, diris sinjoro de Prelongo, tiel kiel vi deziris, mi akceptis la komandanton Linŝardon. Mi devas al vi konigi la interparoladon okazintan inter ni.
— Neutile, mia patro. Mi ĝin divenas, aŭ prefere antaŭsentas.
— Laŭ lia diro, li certigas ke vi estis lia amantino.
— Mi tion suspektis.
— Li certigas, ke Valento estas lia filo kaj la via.
— Mi tion atendis.
— Fine li proponas la edziĝon kun vi.
— Tio estis neevitebla.
Matildo ŝajnis tiel sufokiĝanta, ke ŝi apenaŭ povis paroli. Nur siblante tiuj mallongaj frazoj eliris el ŝiaj lipoj. La markizo daŭrigis per tono severa:
— Kion vi respondos por vin senkulpigi?
— Nenion.
— Tiam mi devas kredi tion, kion diris tiu viro?
— Vi devas kredi.
— Li petis vian manon.
— Vi devas ĝin doni.
— Kiam li revenos, kion mi respondos?
— Ke vi akceptas kaj, ke mi konsentas.
La markizino supermezure miregigita rigardis alterne sian edzon kaj sian filinon. Raŭlo estis palega. Kolerego malfacile moderigita kuntiris liajn lipojn. Pri Matildo ŝi staris, forte apogante sin sur la dorsapogilon de apogseĝo, sur kiu ŝi alkroĉiĝis por ne fali. En ŝiaj okuloj pasis brunruĝaj lumetoj. Ŝia vizaĝo kuntirita de dolorego memorigis tiujn inferanajn maskojn desegnitajn en la miniaturoj de antikvaj preĝolibroj.
Sinjorino de Prelongo sin intermetis, timante malfeliĉaĵon:
