— Nu, Eŭlalio, ĉu vi ekvidas ion?
— Ne ankoraŭ, panjo.
— Kaj vi, Josefino, vi, kiu havas bonajn okulojn?
— Mi vane ilin malfermegas; mi vidas nenion, sinjorino Heleno.
— Mi esperas, ke li ne preterlasis la vagonaron.
— Nekredeble: sur sia depeŝo li skribis, ke li eniras en vagonon.
— Tamen, ekkriis kolertone sinjorino Heleno, jam de du horoj eliris Ludoviko kaj Andreo. Sufiĉas tri kvaronoj da horo por iri ĝis la fervojo. Do, de longa tempo, ili devus esti ĉi tien alvenintaj.
— Verŝajne la vagonaro malfruiĝis. La tri virinoj, sinjorino Linŝardo, ŝia bofilino, kaj bokuzino kompate akceptita, starante meze de la blanka vojo, tenante siajn manojn super siaj okuloj kiel ŝirmilon, atentegis senpacience al la dezirata veturilo, kiu ne alvenis.
Ili atendis la alvenon de kapitano Viktoro, la dua familia filo, kiun lia patro Andreo kaj lia frato Ludoviko estis akceptontaj en la stacidomo.
1
