Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
Voko de l’ kvazaŭ forfluganta koro,
Liberiĝinta de la korpo-ĉen’,
Trasonis kvazaŭ tomba petoploro,
Kiel la lasta adiaŭa ben’.
Mi ĝin aŭskultis, la misteran sonon,
La fortiĝantan eĥe ĉiam pli,
Mi ĝin aŭskultis kiel la ordonon,
De l’ instruisto al lernantoj — ni.
»Fratoj — amikoj! — sonis la ordono
Standardon levu, kaj en bona hor’
Homaron pekan por eterna bono
Sur ĝustan vojon elkonduku for!
For la malpaco, for la ambicia!
El viaj koroj for elŝiru ĝin!
For ŝovinismo, for la religia!
Esperantistoj, unuigu vin!«
Kaj kiam staris ĉiuj kapokline
Super la freŝa tombo are ni —
Ke verdstelanoj venkos laŭdestine,
Ekkredis mi.
Liberiĝinta de la korpo-ĉen’,
Trasonis kvazaŭ tomba petoploro,
Kiel la lasta adiaŭa ben’.
Mi ĝin aŭskultis, la misteran sonon,
La fortiĝantan eĥe ĉiam pli,
Mi ĝin aŭskultis kiel la ordonon,
De l’ instruisto al lernantoj — ni.
»Fratoj — amikoj! — sonis la ordono
Standardon levu, kaj en bona hor’
Homaron pekan por eterna bono
Sur ĝustan vojon elkonduku for!
For la malpaco, for la ambicia!
El viaj koroj for elŝiru ĝin!
For ŝovinismo, for la religia!
Esperantistoj, unuigu vin!«
Kaj kiam staris ĉiuj kapokline
Super la freŝa tombo are ni —
Ke verdstelanoj venkos laŭdestine,
Ekkredis mi.
Ekkredis mi, ke ĝuste en la festotago de 15. XII., kiam naskiĝis homo, kiun ĉiuj esperantistoj de la mondo nomas sia »Majstro«; ke en ĉi tiu tago de la naskiĝo, naskiĝos ankaŭ la unuiĝo kaj konkordiĝo de l’ tutmonda esperantistaro; ke kun ties naskiĝo en la »tago de libro« malfermiĝos nova epoko, ora libro de gloro — sen doloro, libro, en kiu enskribiĝados nur plusoj de la Esperanto-movado. La paĝo de minusoj restos — blanka. Mi ekkredis, kaj mi kredas, ke tio ĉi venos, ĉar ĝi DEVAS veni. Se eĉ ne tuj post miaj ĉi vortoj, tamen eble iam…
Pli bone estas iam, ol neniam…
15. XII. 1929.
