Ĉi tiu kapo, kun ĝia cetero de taŭzitaj haroj, faris jesan signeton supren malsupren.
- Estas mi ! Mi ! Godfredo !
- Godfredo ? respondis la instruisto.
Poste jen li kiu sin turnas, kiu surgenuiĝas, kiu rigardas, kiu ridetas, kiu releviĝas !… Li sentis ke fine li havis solidan apoglokon ! Li komprenis ke li ne plu estis sur la ferdeko de ŝipo, submetita al ĉiuj necertecoj de la rulado kaj tangado ! La maro ĉesis porti lin ! Li staras sur firma grundo !
Kaj tiam la instruisto TOrteto retrovas tiun aplombon kiun li perdis ekde sia foriro, liaj piedoj nature metas sin eksteren, laŭ la regula pozicio, lia maldekstra mano ekprenas la poŝviolonon, lia dekstra mano svingas la arĉon; poste, dum la kordoj, vigle ekfrotitaj, aŭdigas malsekan sonon kun melankolia soneco, tiuj vortoj elbuŝiĝis el liaj ridetantaj lipoj :
"Ĉeloke, fraŭlino !"
La bravulo pensis al Fina.
Tio farita, la instruisto kaj la lernanto ĉirkaŭbrakis unu la alian.
- Mia kara Godfredo ! ekkriis TOrteto.
- Mia bona Torteto ! respondis Godfredo.
- Fine, ni do alvenis al la haveno, ekkriis la instristo kun tono de viro kiu havas sufiĉe pri navigado kaj ĝiaj akcidentoj !
Li nomis tion : esti alveninta al la haveno !
Godfredo ne voli diskuti pri tio.
