Paĝo:Virgilio - Eneido, 1906, Vallienne.pdf/114

kiun posedas Junono Infera: ĝin tuta arbaro
kovras, kaj valo ĉirkaŭa vualas sub ombro malluma.
140Malsupreniri en teran profundon sed estas neeble,
antaŭ ol oran naskiton vi ŝiros el arbo patrina:
ĉar Proserpino belega por si mem donace razervis
tiun juvelon. Ŝiritan branĉeton alia simila
tuj anstataŭas, kaj branĉo rekreskas je sama metalo.
145Zorge ĝin serĉu okuloj; kaj manoj ĝin rompu trovitan;
tion ordonas dileĝoj: ĝi falos facile kaj vole,
se vin alvokas Fataloj; alie neniu fortego,
fero plej akra ne povus ĝin venki kaj ŝiri el arbo.
Plie nun kuŝas amiko malviva, - vi tion ne scias, -
150kaj malpurigas ceteran ŝiparon de korpo putranta,
dum vi petegas konsilon kaj restas necerta sur sojlo.
Tiun malvivan alportu al domo, kaj metu en tombon;
nigran brutaron konduku; ĝi estos unua ofero.
Tiam nur Stiksan arbaron kaj regnon, al homaj vivuloj
155nealireblan, vi vidos. Ŝi diris, kaj buŝo silentis.
Sed, mallevante okulojn kaj frunton malĝojan, eliras
pia Eneo, lasinte kavernon, kaj cerbe pensante
al nekonita fariĝo: kunule fidinda Akato
lin akompanas, kaj samajn pensadojn li rulas en koro.
160Ili, en interparoloj, diversajn supozas konjektojn.
Kian kunulon malvivan kaj korpon tuj entombigotan
montras pastrino? Sed ili, ĵus ekalveninte, Misenon
vidas, sur sablo de bordo, frapitan de morto kruela.
Filo Eola, pli lerte el ĉiuj li sciis eksciti
165virojn per kupra trompeto kaj kantoj batalaj. Miseno
estis kunulo de granda Hektoro: li apud Hektoro
glore trompeton kaj lancon manumis en sangaj bataloj.
Kiam Aĥilo venkinta je vivo senigis heroon,
forta kaj fama Miseno Dardanan kuniris Eneon,
170kiel kunulo; ĉar ĉefon li sekvis ne malpli kuraĝan.
Sed dum bruade resonas ondaro per kanto sonora,
dum li malsaĝe diaĵojn alvokas al kanta batalo,
Trito, pri gloro ĵaluza, - se estas fidinda rakonto, -
viron en ondon ŝaŭmantan kaj akrajn ŝtonegojn dronigis.
175Ĉiuj do ĝemis ĉirkaŭe kaj grandan puŝadis plendadon,