Paĝo:Virgilio - Eneido, 1906, Vallienne.pdf/185

ke li tro ŝatas buĉadon kaj rabon, lin diras mallonge:
355«Haltu kaj ĉesu: ĉar alproksimiĝas danĝera sunlumo.
Tra malamikoj ni vojon malfermis; nun venĝo satiĝas».
Multajn objektojn belegajn el plena arĝento, armilojn,
ili forlasas, kaj same kalikojn, kaj riĉajn tapetojn.
Eurialo Ramnesan ekkaptas glavŝelkon kaj zonon,
360kiun ornamis globetoj el oro: ĝin iam Cediko
donis al riĉa Remulo Tibura, ĉar lin forestantan
al si alligi li volis; ĝin tiu mortante al nepo
lasis; post morto, ĝin, kiel akiron militan, Rutuloj
kaptis. Junulo sur ŝultrojn fortikajn ĝin vestas, ve! vane;
365poste malpezan kaj faskornamitan li kaskon Mesapan
metas sur kapon. Tendaron lasinte, tuj ili forkuras.
Dume, rajdantoj senditaj el urbo Latina, dum staris
tuta legio cetera bonorde en kampoj proksimaj,
iris, kaj portis respondon de ĉefo al Turno la reĝo.
370Tiujn ĉi tricent armitojn ŝildhavajn komandis Volscenso.
Ili jam alproksimiĝis tendaron kaj muron ektuŝis,
kiam maldekstre, sur kruta vojeto, Trojanojn kurantajn
ili ekvidas, dum kasko, lumanta tra ombro de nokto,
Eurialon perfidas, ĉar frapis ĝin lunaj radioj.
375Oni ne vane ĝin vidis. En aro Volscenso ekkrias:
«Haltu do! Kien vi iras? kaj kial vi estas armitaj?
Kial vi kuras sur tiu vojeto?». Sed ili silentis,
kaj rapidigis forkuron, fìdante arbaron kaj nokton.
Tien kaj tien, al vojoj konitaj, sin tuje direktas
380aro rajdanta; kaj ĉiun eliron gardistoj observas.
Estis arbaro kovrita de kverkoj kaj nigraj arbetoj;
ĝis malproksimo ĝin dornarbetaĵoj plenigis densegaj,
kaj, tra mallumaj arbejoj, vojetoj montriĝis maloftaj.
Eurialon mallumo sub branĉoj kaj peza akiro
385malrapidigas; kaj timo lin trompas pri vojo sekvota.
Niso foriras, malsaĝa! Jam li, malamikon lasinte,
lokon atingis, nomitan Albano de Albo antikva,
kie la reĝo Latino stalaron posedis altegan.
Tie li haltas, kaj vane foreston rimarkas amikan:
390«Eurialo plendinda, vin kie mi povis forlasi?
Kien mi serĉos?». Li vojojn de tiu arbaro trompema