Paĝo:Virgilio - Eneido, 1906, Vallienne.pdf/65

min elirigu el tiu ĉi loko, kaj ien konduku,
kien vi volos. Mi estis soldato en ŝipoj Danaaj,
kontraŭ Iliaj Penatoj mi faris batalon, mi tiun
krimon konfesas: se ŝajnas tro granda ĉi tiu ofendo,
605korpon rompitan forĵetu en maron kaj poste dronigu;
ĉar se mi mortos, mi volus perei de mano de homoj!».
Tiel li diris, kisante genuojn, premante piedojn,
tere kuŝante. Ni: kiu li estas, kaj kiu lin sango
naskis? demandas; kaj «Kiel Fatalo vin frapis? konfesu».
610Patro Anĥizo al tiu junulo ĝentile prezentas
manon, kaj lian, per gesto protekta, fortigas animon.
Tiam, lasinte timegon, li tiel trankvile parolas:
«Ano Itaka, kunulo de malfeliĉega Uliso,
Akemenido nomita, kaj de Adamasto malriĉa
615filo, mi, tiel restinte, nun estus ankoraŭ feliĉa.
Tie min Grekoj forgesis kaj lasis en vasta Ciklopa
groto, dum ili tremantaj ĉi tiun teruran forkuris
landon. Malluman kaj vastan loĝejon plenigas putrintaj
karnoj kaj sango. Li estas giganta kaj altajn repuŝas
620astrojn - ho dioj, vi tian pestaĵon el tero forigu! -
Vidi lin, kun li ĝentile paroli neniu kuraĝas.
De mizeruloj kaptitaj viandon li manĝas kaj sangon.
Iam, en mezo kaverna kuŝinte, de niaj kunuloj
li mem ekprenis du korpojn, kaj ilin, de mano premitajn,
625kontraŭ ŝtonegon disrompis kaj sangon ŝprucigis sur sojlon -
tion mi vidis - kaj malpurigitajn de sango nigrega
membrojn manĝinte, li ostojn per dentoj krakigis pistitajn.
Tamen pro krimo li estis punita: ne povis Uliso,
ĝin tolerante, lertecon forgesi en tia danĝero.
630Kiam giganto, de manĝo satita, de vino ebria,
kuŝis, kaj kapon kurbigis fleksitan, kavernon plenigis
la grandegulo, kaj kraĉojn kun vino, kun sangaj karnaĵoj,
vomis per bruaj singultoj: sed tiam, preĝinte potencajn
diojn, ni taskon al ĉiu disdonas; kaj kune, de ĉie
635lin ĉirkaŭante, ni grandan kaj solan krevigas okulon
per stangopinto, okulon minacan, sub frunto kaŝatan,
forme similan al ŝildo Arguja, al Feba lampego.
Fine, ĝojantaj, de niaj kunuloj ni venĝas fantomojn.