Paĝo:Zamenhof L. L. - Fundamenta Krestomatio, 1903.pdf/406

Tiam tre malĝojigitaj
Ĉiuj iris for la domon;
Post mallonge la Morfeo
Ĉirkaŭprenis ĉiun homon.
Kio estis en la sonĝo,
Ni priskribi eĉ ne provos,
Ĉar ni sentas, ke precize
Tion fari ni ne povos.
Ni en tiu ĉi loketo
Iom nur priskribi volas,
Kiel . . . tamen tss! mi aŭdas,
Oni el la sonĝ' parolas:
"Ho, vi! . . . ho, vi! . . . mia bela,
Mia kara, ho, Heleno! . . .
Viaj kisoj kaj karesoj. . . ."
Unu preĝas al kuseno.
Kaj alia, flamemulo,
Ŝin jam havas ĉe l' altaro,
Kaj solene—en la lito—
Sonas ĵura promesaro. . . .
—"Ho! . . . karega . . . ho, anĝelo,
Fianĉino . . . ho, Mario! . . .
Mia vi nun je eterne,
Antaŭ homoj, antaŭ Dio!"
Tiel li karesas, ĵuras
Amon veran kaj brulantan,
Tiel kisas tiu homo. . . .
Lampon apud li starantan.
Sed subite al li ŝajnas,
Ke Marion iu tenas
Ĉirkaŭprene! . . . "Ho, pro Dio! . . ."
(Lampon tuj diabloj prenas).
Kaj cetere, kaj cetere
Daŭris tio ĝis mateno.—
Elrapidas el la domo
Ĉiu freŝa kun mieno.