Saltu al enhavo

Pro kio?/VI

El Vikifontaro
Sesa ĉapitro

Kelkaj horoj da dormo sufiĉis, por plene redoni al Merten lian freŝecon. Li vekiĝis kun novaj fortoj, kaj post rapida sinvestado li instruis la ĉambristinon diri al fraŭlino Mac Kennon, ke nur mallonge antaŭ tagmezo li anoncos sin ĉe ŝi; ĝis tiam li estos okupita. Per tio li celis, ke Edito, kies helpon li por la nuna momento neniel bezonis, kiel eble plej longe ripozu.

Dum li atendis sinjoron Killaney en sia ĉambro, li ree kaj ree konsideris la aferon laŭ ĉiuj direktoj. Li jam de longe ekkonis la verecon de la maksimo, ke nur tiu estas vere kapabla kriminalisto, kiu konsideras ne nur la verŝajnan, sed ankaŭ la ne verŝajnan, eĉ la apenaŭ eblan.

En sia pensado li estis interrompata de sinjoro Killaney, kiu mallonge sciigis al li, ke Jameson kutimas loĝi en la fremdulpensiono de sinjorino Ellen Burke, Churchillstrato no 62, kaj ke li loĝis tie ankaŭ dum sia lasta restado en London. Sinjorino Burke ja de post Septembro de la pasinta jaro estas en Chicago, sed ŝia pensiono estas plue funkciigata de Karolino Broughton.

Aŭdinte ĉi tion, von Merten eĉ ne unu momenton dubis pri tio, kion li faru. Li pagis al la detektivo la promesitan rekompencon kaj dankis lin pro lia bona laboro. Tuj kiam Killaney estis foririnta, Merten skribis leteron al Edito, en kiu li komunikis al ŝi, ke li devas transloĝigi sin en la pensionon de sinjorino Burke, Churchillstrato no 62, kaj ke li kiel eble plej baldaŭ donos al ŝi informojn de tie. La Ieteron li transdonis al la ĉambristino por prizorgo. Poste li rapide pakis sian vojaĝkofron, pagis la hotelfakturon kaj per fiakro veturis al Churchillstrato.

En la pensiono akceptis lin bela, freŝa ĉambristino, ĉar la sinjorino ankoraŭ ne estis preta por akcepti.

Si montris al li komfortan ĉambron, kiun li luis, ne demandante pri la prezo. Dum la ĉambristino, kiu evidente estis el Irlando, kiel la plej multaj servistinoj en London, pretigis la ĉambron, li komencis interparolon kun ŝi.

"Ĉu vi jam longtempe estas ĉi tie, bela knabino mia?" li demandis.

"Du jarojn, sinjoro."

"Tiukaze vi verŝajne konas ankaŭ mian amikon Jameson, kiu rekomendis al mi enloĝigi min ĉi tie, kiam mi venos al London, ĉu ne?"

"Jes, sinjoron Jameson mi bone konas. Se li estas via amiko, vi supozeble konas ankaŭ sinjorinon Burke, ĉu ne?"

"Kompreneble!"

"Kiel ŝi fartas?"

"Ho, tre bone. Ŝi rapide alkutimigis sin en Chicago."

"Ĉu ŝi ankoraŭ estas tiel bela?"

"Mi ja ne scias, kiel ŝi pli frue aspektis, sed certe ŝi ankoraŭ nun estas tre bela."

"Nu, ŝia fotografajo staras en la akceptsalono, sur la kameno, apud tiu de sinjoro Jameson."

"Mi iros poste en la akceptsalonon kaj rigardos la bildon. Ĉu sinjoro Jameson lastatempe estis ĉi tie?"

"Se vi estus veninta kelkajn tagojn pli frue, vi estus renkontinta lin."

"Domaĝe, domaĝe! Tre volonte mi estus salutinta lin. Eble li baldaŭ denove venos."

"Tio povas esti. Sed mi pensas, ke kelka tempo pasos, ĝis kiam li revenos al London."

"Ĉu eble sinjorino Broughton scias pri lia reveno?"

"Certe, ŝi aŭ doktoro Beads. Kun li sinjoro Jameson kelkafoje kunestis."

"Mi memoras, ke Franco rakontis al mi pri li. Li loĝas proksime de ĉi tie, ĉu ne?"

"Jes, Northumberlandstrato no 14. Tie li havas ankaŭ sian klinikon",

"Kiam doktoro Beads havas sian konsultan horon?"

"Tion mi ne certe scias, verŝajne de la 9a ĝis lla antaŭtagmeze."

"Ĉu vi nun havas pacientojn de li ĉi tie?"

"Ne, feliĉe ne. Vi ne povas imagi, kiom da laboro ili kaŭzas. Kelkaj malsanuloj preskaŭ ĉiun kvaronhoron postulas ion alian. Kiam sinjoro Jameson en la antaŭpasinta vintro estis ĉi tie, li forte malvarmumis kaj laŭ ordono de doktoro Beads kelkajn tagojn devis kuŝi en la lito. Tiam mi devis servi al li. Dio mia, kia senpacienca homo li estis! Mi estis kontenta, kiam li povis forlasi la liton kaj eliri."

"Tion mi kredas. Sed alitempe li certe estis tre afabla, ĉu ne?"

"Nu, afabla — tion oni ĝenerale ne povas diri. Bela homo li estas, jes, tre bela homo! Se li rigardis onin per siaj grandaj okuloj — duone oni timis lin kaj duone estis ravata pri li! Sed pardonu, sinjoro, mi jam tro longe babilis ĉi tie, kaj mi havas ankoraŭ multe da laboro."

Ŝi rapidis el la ĉambro, kaj Merten pretigis sin por vizito al doktoro Beads.

Por ke doktoro Beads, kiu havis grandan klientaron, ne havu kaŭzon tro frue fini la interparolon, kiun von Merten intencis direkti pri Jameson, la komisaro restis en la atendejo, ĝis kiam ĉiuj pacientoj, ankaŭ tiuj venintaj post li, estis konsultintaj la kuraciston, kaj li eniris la konsultan ĉambron kiel la lasta. Li plendis pri reŭmatismaj doloroj, kontraŭ kiuj doktoro Beads receptis al li frotŝmiraĵon. Interparole von Merten diris, ke lia amiko Franco Jameson rekomendis al li doktoron Beads kiel treege spertan kuraciston.

"Ĉu sinjoro Jameson jam revenis?" doktoro Beads demandis mirigite.

"Ne, la rekomendo okazis jam antaŭ iom longa tempo, kiam li rakontis al mi, kiel rapide vi kuracis lin de forta malvarmumo."

"Nu, la afero ne estis tre grava/' doktoro Beads diris ridante, "sed kiel paciento li havis tian senpaciencon, kia montriĝas precipe ĉe tre fortaj naturoj, kiam la koncernaj personoj ne estas tute sanaj kaj ankaŭ ne tute malsanaj. Tiam mi tute ne ŝatis lin, sed nun mi ekkonis lin kiel ŝatindan homon."

"Ĉu oni rajtas demandi, kio kaŭzis ĉi tiun ŝanĝon de via opinio?"

"Li ja ne volis, ke la afero fariĝu konata; sed al vi, lia amiko, mi povas rakonti ĝin. Kiam li, post sia malsano, de tempo al tempo ankoraŭ konsultis min, li renkontis en mia atendejo junan sinjorinon, fraŭlinon Katarino Woodwell, kiu suferis de ftizo. Si estis instruistino en ĉitiea popollernejo kaj ne plu havis gepatrojn nek aliajn parencojn. Li interesiĝis pri ŝi. Ŝi estis tre bela; povas esti, ke tio vekis aŭ plifortigis lian simpation por ŝi."

"Li iam rakontis al mi pri ŝi. Ĉu ŝi havis tre belan blondan hararon, bluajn okulojn kaj mezgrandan, gracian figuron?"

"Tre prave, tio estas precize ĝusta. Nu, kiam li estis konatiĝinta kun ŝi, li insiste petis min, ke mi laŭvere diru al li, ĉu ŝi resaniĝos aŭ ne. Mi ne povis havigi al li multe da espero; la malsano jam estis tro progresinta. Aŭdinte ĉi tion, li donis al mi kvinpundan monbileton kaj petis pagi per ĝi ŝiajn kuracilojn kaj fortigilojn. Se estus necese, li pagus ankaŭ la kostojn de ŝia porvivo. Pro la bono de mia malriĉa pacientino mi volonte konsentis pri tio. El Chicago li poste ripetfoje sendis al mi sufiĉe altajn sumojn por la malsanulino, pri kies farto mi regule devis raporti al li. Bedaŭrinde la raportoj fariĝis pli kaj pli malfavoraj; mia unua diagnozo pruvis sin ĝusta. Fraŭlino Woodwell pli kaj pli kadukiĝis, kaj kiam Jameson antaŭ ne longe venis ĉi tien, ŝi estis nur ankoraŭ ombro de si mem. Li estis profunde kortuŝita, kiam li revidis ŝin ĉi tie; kaj kiam mi diris al li, ke la sola ebleco,

ankoraŭ plilongigi ŝian vivon, kvankam plej favore nur por kelkaj monatoj, estus tiu, transloki ŝin en sudan klimaton, li senhezite decidis, je siaj kostoj venigi ŝin kun si al Riviero."

"Tre nobla faro, efektive!"

"Vere, sinjoro Bernhard!" Sub ĉi tiu nomo von Merten estis prezentinta sin al doktoro Beads kaj anoncinta sin en la pensiono. "Antaŭhieraŭ li forvojaĝis kun ŝi, kaj hodiaŭ ili verŝajne jam estas en San Remo."

"Ĉu vi efektive opinias, ke la fraŭlino estas ne savatebla de baldaŭa morto?"

"Dubo pri tio ne povas ekzisti; pli longe ol kvar semajnojn Ŝi ne plu vivos."

"La kompatindulino! Certe ŝi ankoraŭ estas tre juna, ĉu ne?"

"Si havas nur dudek ses jarojn."

"Mi ripetas: estas tre nobla trajto de sinjoro Jameson, ke li provas plifaciligi al ŝi almenaŭ la vivofinon, kaj tio des pli, ĉar laŭ tiaj cirkonstancoj ĉiu penso pri malpli pura motivo, pri aminterrilato, ŝajnas esti esceptata."

"Kompreneble! Ankaŭ krom tio, ke Jameson, kiel vi certe scias, nepublike jam fianĉiĝis kun fraŭlino Adelo, mi celas Adelon Burke".

"Jes jes, tion li tute ne sekretigis al mi. Kial H ĝis nun ne edzinigis ŝin?"

„Vivas ankoraŭ maljuna onklo de li, kiu nepre volas, ke Jameson restu needziĝinta, kaj kiu senheredigus lin, se li edziĝus. Sed la maljuna sinjoro, kiu disponas pri tre granda posedaĵo, jam havas pli ol sepdek jarojn, kaj li estas malsanema tiel, ke post pli-malpli longa tempo oni povas atendi lian morton. Pro tio Jameson ankaŭ preferas atendi rilate la edziĝon."

"Sub tiaj cirkonstancoj oni vere ne povas malaprobi tion. Sed nun mi jam sufiĉe longe ĝenis vin, sinjoro doktoro. Mi tre dankas al vi. Ĝis revido!"

"Ĝis revido, sinjoro! Kaj se vi revidos sinjoron Jameson, bonvolu saluti lin de mi."

Merten promesis tion kaj foriris. Intertempe fariĝis tempo por iri al Edito. Ne povante aŭ ne volante kaŝi certan kontentiĝon pri sia sukceso, li sciigis al ŝi, kion li atingis.

Ŝi aŭskultis, ne interrompante lin. "Kaj mi nenion povis fari ĉe tio!" ŝi kriis, kiam li estis fininta sian raporton, en tono de iometa riproĉo.

"Mi ne rajtis interrompi vian ripozon, kiun vi certe bezonis post tiel streĉinta veturo."

"Mi efektive ne estas tiel malforta, kiel vi ŝajnas opinii. Vi mem verŝajne tute ne trovis ripozon, ĉu ne?"

"Ho tamen, mi dormis kelkajn horojn."

"Tio ne sufiĉas! Tiamaniere vi ruinigas vian sanon!"

"Ĝi jam devis elteni pli grandajn lacegigojn kaj eltenis ilin. Sed vi estas tre afabla, ke vi estas en zorgo pro mi."

"Tio nur estas mia devo kiel bona kamarado. Sed pri la afero! Kion ni faru nun? Ĉi tie certe estas farita ĉio, kio povis esti farata, kaj ni forvojaĝos sen tio, ke mi eĉ nur iomete povis esti utila, ĉu ne?"

"Tie en Riviero vi estos por mi treege utila, ĉar estas plej grave, ke iu, kiu konas Jamesonon, tie esploru lin. Mi ja esperas, ke sub ia preteksto mi ricevos lian fotografaĵon starantan en la pensiono, sed eĉ kun ĝia helpo estus malfacile por mi, trovi lin en la alivestaĵo, kiun li sendube estos surmetinta."

"Ĉu vi opinias?"

"Tio estas tute certa. Sed ankaŭ ĉi tie ni ankoraŭ ne estas tute plenumintaj ĉion. Krom la havigo de la fotografaĵo ni devas fari la provon, ekscii ion pli detalan pri tiu fraŭlino Katarino Woodwell!"

"Por kia celo?"

"Mi ja esperas, ke Kruse sukcesos trovi la postsignon de Jameson kaj konstati lian restadejon, sed certecon pri tio ni ne havas. Kontraŭe, se oni konsideras, kian eksterordinare

grandan singardemon Jameson aplikas, oni povus dubi pri tio. Pripensu, kiel Jameson antaŭ longa tempo preparis sian planon. Li konatiĝis kun fraŭlino Woodwell, kiam li en vintro antaŭ unu jaro estis ĉi tie. Ke li nun venigis ŝin kun sir por ke ŝi anstataŭu la mortintan Alicon, pruvas, ke ŝi certe iom similas al ĉi tiu, kion ja ankaŭ doktoro Beads jam konfirmis post mia demando pri la koloro de ŝia hararo, pri ŝiaj okuloj kaj ŝia figuro. Mi eĉ konjektas, ke ĉi tiu simileco nur ekestigis la planon por la krimo. Sed certe li tiam jam preparis ĝin, ĉar verŝajne li ne estas la viro, kiu pro tute fremda al li ftizulino oferus sufiĉe grandan sumon. Do de pli ol unu jaro li laboras pri la efektivigo de sia plano kaj sendube antaŭvidis ĉiujn eble malfavorajn por li okazojn kaj provis eviti ilin. Al ĉi tiuj okazoj apartenas ankaŭ tiu, ke li estos observata ĉe la akcepto de la leteroj en la poŝtejo. Sed aliflanke estas konsiderote, ke nun li opinias sin sekura, almenaŭ ne persekutata. Tamen estas dube, ĉu Kruse sukcesos. Se ĉi tio ne okazos, ni staros antaŭ malfacila serĉado."

"Malgraŭ tio, ke ni nun scias, ke li estas en San Remo?"

"Tie li tute certe ne estas, ĝuste pro tio ne, ke doktoro Beads rekomendis al li tiun restadejon por lia pacientino. Favore por ni estas, ke Jameson vojaĝas kune kun ŝi. Unuopulo estas multe pli malfacile trovebla, ol du kune vojaĝantaj personoj, precipe, se unu el ili estas sinjorino. Pli ol unu defraŭdinto verŝajne neniam estus kaptita, se sian amatinon li estus lasinta hejme kaj estus ĉesiginta ĉiun interrilaton kun ŝi. Do, ĉar ne ŝajnas maleble, ke per fraŭlino Woodwell ni venos sur la postsignon de Jameson, ni devas kolekti kiel eble plej precizajn detalojn pri ŝi."

"Tio estas ĝusta. Sed kiamaniere vi volas ekscii tiujn detalojn? Ĉu ne estus plej simple demandi doktoron Beads pri ili?"

"Eble. Sed povus esti, ke tio farus lin suspektema. Ĉi tiu vojo restas ankoraŭ al ni, kiam la alia rimedo malsukcesos."

"Kian rimedon vi celas?"

"Provi ekscii, kie fraŭlino Woodwell loĝis, kaj tie pli detale informiĝi."

"Ĉu ĉi tiun taskon vi volas lasi al mi?" Petante ŝi rigardis lin.

"Se vi sentas vin kapabla por tio, jes! Sed plej granda singardemo estas necesa!"

"Ĝin mi aplikos."

"Unue mi nur volas iom manĝi, mi estas sufiĉe maisata."

"Kompreneble! ĉu ni kune matenmanĝos?"

"Se plaĉas al vi, tre volonte."

Ili iris en la matenmanĝan salonon, post kiam von Merten estis sendinta serviston al sinjoro Killaney, ke li venu tien.

Killaney aperis jam post duona horo. Merten salutis lin kaj diris al li, pri kio temas. "Ĉar fraŭlino Woodwell estis malsana kaj malriĉa, ŝi certe havis sian loĝejon en la proksimeco de la lernejo, en kiu ŝi instruis," li finis sian klarigon. "Ĉi tio do unue estas esplorota."

"Tio ne estos malfacila", diris Killaney. "Ĉar fraŭlino Woodwell estis grave malsana, doktoro Beads certe havis ŝin kiel daŭran pacientinon, kaj estas tre verŝajne, ke la lernejo, en kiu ŝi funkciis kiel instruistino, estas proksime de la loĝejo de doktoro Beads. De Scotland Yard mi havigos al mi liston de ĉiuj lernejoj troviĝantaj en tiu kvartalo kaj okupantaj instruistinojn. Ĝis kiam mi ricevos ĉi tiun liston, mi uzos la tempon, por telefoni al kelkaj lernejoj, kies adreson mi sen tio jam scias. Se mi estos trovinta la koncernan lernejon, mi tuj informos vin."

"Bone; kaj bonan rekompencon mi promesas al vi", Edito diris.

Jam post unu horo Killaney revenis.

"La afero iris tre bone", li raportis. "Fraŭlino Woodwell funkciis en la privata instituto de sinjorino Forster, kiu telefone certigis al mi, ke ŝi treege kompatas la amindan fraŭlinon. Evidente ĉi tiu akiris al si la plej grandan simpation de sia direktorino. Fraŭlino Woodwell loĝis, ŝajne ĝis antaŭ tute mallonga tempo, en Cambridgestrato, numero 112, ĉe sinjoro Uborne."

Edito donis al sinjoro Killaney la promesitan rekompencon. Certe ĝi estis tre sufiĉa, ĉar por momento la esprimo de ĝoja miro aperis sur la vizaĝo de Killaney. Li adiaŭis kun la certigo, ke ĉiutempe li estos je plua dispono.

Edito nun iris al Cambridgestrato, dum von Merten reiris al sia pensiono. Antaŭe ili ankoraŭ estis interkonsentintaj, ke je destinita horo ili ree renkontos unu la alian en ŝia hotelo. —

Sinjoro Uborne estis ŝuisto kun multnombra familio. Li plimultigis siajn malgrandajn enspezojn per ludono de ĉambroj. Edito opiniis, ke ŝi plej bone povus enkonduki sin, pretekstante, voli lui ĉambron. Sinjorino Uborne montris al ŝi malgrandan, ne tre komfortan ĉambron, rimarkigante, ke ĝis antaŭ du tagoj loĝis en ĝi fraŭlino, kiu forvojaĝis al Riviero.

"Do ŝi vivis en bonaj posedaĵ-cirkonstancoj, ĉu ne?"

"Ho ne, ŝi estis instruistino, unue en popollernejo kaj poste, kiam ŝi ne plu povis elteni tiajn streĉadojn, nur en privata lernejo. Ŝi havis riĉan onklon en Ameriko, de kiu ŝi ricevis subtenaĵojn."

"Ĉu vere?" — La fabelon pri la riĉa onklo fraŭlino Woodwell verŝajne elpensis, por ke ne ekestu suspektanta babilado. Ĉi tiu ne estus forestinta, se oni estus eksciinta, ke la donanto de la subtenaĵoj estas ankoraŭ juna viro. — "Do li verŝajne sendis al ŝi ankaŭ la monon por la vojaĝo al Riviero, ĉu ne?"

"Li mem estis ĉi tie, por kunvenigi ŝin, ĉar li krom tio devis veni al London."

"Ĉu vi vidis lin?"

"Ne. Ĉi tien li ne venis. Certe li estas iom stranga sinjoro, ĉar li plej severe ordonis al fraŭlino Woodwell, ke ŝi nepre ne relasu ion el siaj objektoj, precipe ne bildon. Bona Dio! La malmultaj aĵoj, kiujn la kompatindulino havis! Per ili ni ne estus pliriĉigintaj nin! Eĉ ne unu suverenon oni estus ricevinta por ili de uzitaĵisto! Kaj bildon de ŝi mi tamen havas! Pasintan Kristnaskon ŝi donacis ĝin al mi en beleta kadro, kiun ŝi mem estis bruldesegninta, pli frue, kiam ŝi ankoraŭ estis sana."

"Ĉu mi povas vidi la bildon?"

"Se vi deziras, volonte!" Esperante forlui sian ĉambron, la bona sinjorino rapide kuris al la posta ĉambro, kiu servis por ŝi kaj ŝiaj infanoj — ŝia edzo laboris eksterdome — kiel loĝejo. Reveninte ŝi donis la bildon al Edito, kiu estis surprizata per la simileco de la fotografaĵo kun Alico Smith. Fraŭlino Woodweli aspektis kvazaŭ kiel iom pli juna fratino de la murditino.

"Tre bela vizaĝo!" ŝi ekkriis. "Ĉi tiun fotografaĵon mi bone povus uzi kiel modelon por pli granda bildo; nome mi estas pentristino."

"Ĉu pentristino? Tion mi ne estus supozinta!" diris sinjorino Uborne, rigardante la simplan, sed elegantan tualeton de fraŭlino Mac Kennon.

"Jes, mi pentras pro mia plezuro. Ĉu vi volas lasi al mi la bildon por kelka tempo?"

"Hm — mi ja tute ne konas vin — ĉu mi certe rericevos ĝin? ĉi estas por mi valora memoraĵo, ĉar mi efektive tre ŝatis la amindan, kompatindan fraŭlinon; mi flegis ŝin, kiom ajn mi povis."

Edito eltiris sian monujon. "Mi donas al vi suverenon por la bildo kaj promesas al vi, ke vi rericevos ĝin post kelkaj semajnoj. Ĉu vi konsentas pri tio?"

"Kaj kiam mi rericevos ĝin, ĉu mi tiam devos redoni al vi la suverenon?"

"Ne ne, ĝi restos en via posedo!"

"Ho, tiukaze mi kompreneble konsentas! Sed tio estas tro multa! Ŝajnas, ke vi estas riĉa amerikanino, ĉu jes? Via lingvo estas ankaŭ iom alia ol ĉe ni."

Edito ridis. "La Londonan dialekton mi ja ne parolas!" ŝi

diris. "Cetere, ĉu vi eble scias, de kie devenis la juna instruistino?"

"Fraŭlino Woodwell estis el Newcastle. Ŝia patro estis ministestro en karbominejo, sed li mortis antaŭ tri jaroj, kaj ŝia patrino mortis jam pli frue. Gefratojn ŝi ankaŭ ne havas, la kompatinda estaĵo staris tute sola en la mondo. Ŝia sola parenco estis la onklo en Ameriko"

"Cu la fraŭlino havis multe da aliaj interrilatoj al konatoj?"

"Pli fruejes, kiamŝi ankoraŭ estis en la popollernejo. Tiam koleginoj ofte venis al ŝi, kaj ŝi iris ankaŭ al ili. Sed kiam ŝi pli kaj pli malsaniĝis, tio ĉesis, kaj nur la infanoj ankoraŭ venis ĉi tien, kiujn ŝi private instruis. Sed fariĝis pli kaj pli malmultaj pro — pro —"

"Nu, pro kio?"

"Ĉar — ĉar la fraŭlino tiel malbone aspektis!"

"Kaj pro kio ŝi malbone aspektis? Ĉar ŝi havis la ftizon, ĉu ne?"

"Ho, bona Dio, ĉu vi scias tion? Eble vi nun ne luos la ĉambron, ĉu ne?"

"Ne, kara sinjorino, mi ne emas ĉi tie eble ankaŭ malsaniĝi de ftizo. Sed jen, akceptu ankoraŭ kvin ŝilingojn kiel kompenson por la tempo, kiun vi dediĉis al mi. Kiam mi ne plu bezonos la fotografaĵon, vi rericevos ĝin. Adiaŭ!"

Akompanate de dankoparoloj de la malriĉa sinjorino, Edito malsupreniris la ŝtuparon, por reveturi al la hotelo. Tie ŝi trovis sinjoron von Merten, kiu jam atendis ŝin.

Ŝi raportis al li.

"Nu?" ŝi demandis, kiam ŝi estis fininta.

"Vi atendas laŭdon, ĉu ne?"

"Jes!"

"Gi ne estu detenata de vi. Malnova detektivo ne plenumus la aferon pli bone, ol vi tion faris."

"Ĉu vi parolas serioze?"

"Tute serioze!"

Lia tono ne lasis dubon. Ŝiaj okuloj brilis pro ĝojo, ne pro la afero mem, ĉar en ĉi tiu momento ŝi apenaŭ pensis pri la kompatinda Alico, sed pro la laŭdo, kiun ŝi ricevis el lia buŝo kaj pri kiu ŝi sentis, ke ŝi vere meritis ĝin. La unuan fojon en sia vivo ŝi faris ion, kio superis la kapablojn de bonsocieta sinjorino: pentri, brodi, muziki ktp. Kiam li tiam kun iom rimarkebla malŝato parolis pri la neagemo de vera amerikanino de la pli bonaj klasoj kontraŭe al la senĉesa laboremo de germana dommastrino, en ŝia animo restis kvazaŭ pikilo, de kiu ŝi nur nun sentis sin liberigita.

"Nun ankaŭ mi volas raporti al vi, kion mi intertempe faris", li daŭrigis. "Unue mi konvinkis min, ke en la akceptsalono de mia pensiono, kiel la ĉambristino diris, staras vira kaj virina portretoj unu apud la alia sur la kameno. Dum mi rigardis ilin, eniris sinjorino, kiu prezentis sin al mi kiel sinjorino Broughton, posedantino de la pensiono. Ŝi ne estis bela, sed antaŭ kelka tempo ŝi certe estis tre interesa sinjorino.

"Vi rigardas la fotografaĵojn tie, ĉu ne?" ŝi demandis.

Jes. La simileco de sinjoro Jameson estas bonega, sed al fraŭlino Burke la hararanĝo, kiun ŝi nun havas, ŝajnas konveni al ŝi ankoraŭ pli bone ol tiu, kun kiu ŝi estas fotografita."

"Ho, ĉu vi konas ambaŭ, sinjoro?"

"Kompreneble, ni ofte estis kune en Chicago."

"Kiel Ellen fartas tie?"

"Dankon, laŭŝajne ŝi fartas tie tre bone, se oni ne konsideras tion, ke la onklo de sinjoro Jameson ne emas morti."

"Ankaŭ mi deziras, ke tio fine okazu, ĉar nur tiam mi definitive povos preni sur min la pensionon ĉi tie. Gis tiam mi nur administras ĝin por Ellen. Cetere, sinjoro Jameson diris al mi, ke lia onklo estas tre malsana."

"Ankaŭ mi aŭdis tion."

"Espereble la maljuna viro ne plu longe vivos; li ja ne plu povas atendi ĝojon pri la vivo."

"Kaj lia morto feliĉigus tri aliajn: vin, fraŭlinon Burke kaj Jamesonon. Cetere, ĉu vi eble povas doni al mi konsilon, sinjorino Broughton?"

"Volonte, se tio estas en mia potenco."

"Fraŭlino Burke petis min, kunporti al ŝi ion tre belan. Kion oni elektu? La objektojn, kiujn oni tiakaze ĝenerale kutimas kunporti al sinjorino: bronzaĵojn, galanteriaĵojn, juvelaĵojn ktp., ŝi posedas en abundeco."

"Jes, estas vere malfacile trovi ion konvenan. Kian sumon vi intencas elspezi por la koncerna objekto? Tion oni unue devus scii!"

"Du ĝis tri pundoj verŝajne sufiĉos."

"Ho certe! Hm! Ĉu eble fingroringon?"

"Vere belan ringon oni apenaŭ ricevos por tiu prezo, kaj mezkvalitan mi ne deziras donaci al ŝi."

"Ĉu eble medalionon, porteblan kiel alpendaĵon?"

"Por tio oni bezonas bildon kiel enhavon. Sed tio instigas min al ideo! Kiel estus, se mi ĉe bona fotografisto pligrandigus ĉi tiujn bildojn, ŝian propran kaj tiun de Jameson, kaj kunportus ilin al ŝi?"

"Pri tio ŝi certe tre ĝojus!"

"Ĉu por tiu celo vi volas konfidi al mi la bildojn por mallonga tempo?"

"Kompreneble, tre volonte!"

"Tiukaze mi nun tuj iros kun ili al fotografisto. Ĉu vi povas rekomendi al mi iun, kiu bone laboras?"

"La fotografisto, kiu faris ĉi tiujn bildojn, loĝas nur kelkajn domojn de ĉi tie. Lia nomo estas Lamberts. Ĉar li estas multe okupata, li certe havas ankaŭ aparatojn por pligrandigoj."

"Tion mi tuj konstatos."

Prenante la bildojn kun la kadroj kaj metante ilin en mian poŝon, mi adiaŭis de sinjorino Broughton kaj iris al la fotografisto. Kiam mi estis informinta lin pri mia deziro, li diris, ke li verŝajne havas ankoraŭ kelkajn aliajn bildojn de la du personoj, ĉar li kutimas, ĉiam fari plurajn fotografaĵojn, por ke oni povu elekti tiun, kiun oni deziras kopiota. Tiel efektive estis. Ĉar mi komisiis lin pri la pligrandigo kaj anticipe pagis unu pundon, li eĉ ne iom kontraŭstaris lasi al mi la aliajn, por li ne plu valorajn fotografaĵojn. Jen ili estas!"

Li tiris kvar fotografaĵojn el la poŝo kaj montris ilin al Edito.

"Jen estas Jameson, la simileco estas perfekta," ŝi ekkriis, montrante al du el la bildoj. "Kaj jen — do certe fraŭlino Burke. Ankaŭ ĉi tiun vizaĝon mi jam vidis, sed ĉe kiu okazo, mi nun absolute ne plu scias! Tio ja verŝajne ne estas grava, ĉu ne?"

"Nenio ĉe tia esploro estas tiel malgrava, ke ĝi ne povus fariĝi treege grava!" von Merten rediris ridante. "Havu la afablecon tre intense mediti pri tio. Verŝajne estis en Chicago, ĉar en alia loko, krom via lasta restado en Teplitz, vi supozeble neniam renkontis Jamesonon, ĉu ne?"

"Certe ne!"

"Do, plej verŝajne vi vidis ŝin en Chicago, ĉar ŝi certe estis kune kun li, alie la bildo ne estus frapinta vin tiel, ke vi ankoraŭ nun memoras pri ŝiaj trajtoj. En societo, ĉe konatoj la renkonto verŝajne ne okazis, ĉar, kiam mi unue diris al vi ŝian nomon, post kiam la telegramo estis alveninta, vi ne memoris pri la nomo. Laŭ la esploroj de Killaney ŝi nur la 2an de Decembro pasintjara vojaĝis al Chicago. Kiaj societaj aranĝoj, ĉe kiuj vi povus esti renkontinta ŝin, okazis inter komenco de Decembro kaj fino de Januaro, kiam vi forlasis Chicagon?"

"Jen — mi scias! Estis en kostumfesto aranĝita pro helpo al la bruldomaĝigitoj en Milwaukee! ŝi dancis kun Franco Jameson, per tio mi rimarkis ŝin!"

"Ĉu ankaŭ sinjorino Smith ĉeestis?"

"Ne, ŝi jam estis en Eŭropo."

"Tion mi supozis. Li zorgeme evitis renkonton inter ambaŭ. Rigardu la okulojn de fraŭlino Burke. Ili malkaŝas pasian temperamenton. La nomo parolas por irlanda deveno. La irlandanoj estas pli varmegsangaj ol la angloj. Eble ni ankoraŭ bezonos la fraŭlinon. Sed nun, fraŭlina moŝto, ni en London ne plu havas ion por fari. Ĉu vi estas preta forvojaĝi je la sepa horo? Tiam ni havos tre bonan vagonaron kun senpera aliĝo tra Dover kaj Calais al Paris kaj de tie tra Lyon al Nice."

"Kompreneble mi estas preta."

"Do mi venos ĉi tien je la sesa kaj kvarono."

"Bone. Sed antaŭe mi ankoraŭ volas diri al vi, ke vi plenumis vian aferon tre bone. Neniu malnova detektivo povus esti farinta ĝin pli bone!"

Li ridis. Ŝia laŭdo tre amuzis lin. "Mi klopodos ĉiam akiri vian kontenton," li respondis kun ŝajnigita humileco kaj, adiaŭante, foriris.

Antaŭ la forvojaĝo venis al Merten ankoraŭ sendito de Scotland Yard, la polica oficejo, transdonante al li telegramon. En ĝi Kruse sciigis, ke li alvenis en Nice kaj, pro singardo, forlasis la vagonaron en Villefranche, la dua stacio de la fervoja linio al Genova; ke li faris ĉiujn preparajn aranĝojn por observado kaj ke von Merten povos renkonti lin en la ĉefpoŝtejo, proksime de la giĉeto por poŝte restantaj sendaĵoj.