66. La kanto de l’ komunisto
Hispana
De J. M. Blázquez de Pedro
Vekiĝu, malfeliĉaj proletoj,
Vekiĝu, martiraj kamaradoj,
Vekiĝu, el heredata senkonscio
Vekiĝu el la letargio de l’ jarcentoj;
Forĵetu malkuraĝojn, vantaĵojn,
Tradiciojn, dogmojn kaj atavismojn.
Rapidu, satanaj furiozuloj, venĝemaj,
Energiaj kaj malhumilaj, rompi por ĉiam
La katenojn de subpremo, senkonscio kaj
Despotismo, kiuj igas nin en mizerajn
Bestojn kaj en eternajn subtenilojn de l’ fiuloj.
Ni prenu la fosilojn
Ni pensu fervorege
Ni alprenu la torĉojn
De nia racio,
Ke ili estu la kaŭterizilo
De ĉio, kio estas putra,
Kaj liberiga aŭroro
Signante la vojon,
Kondukantan la prematojn
Al bono de l’ Komunismo.
Ĉio estu ĉies!
Falu la vampiroj!
Ni ne ĉesu momenton en la batalo,
Al lukto kun bravega kuraĝo;
Al fordetruo de l’ malliberejoj kaj karceroj,
Al malekzisto de l’kodoj kaj ŝtatoj;
Al transformo de l’ preĝejoj en lernejojn;
Al la alproprigo de la palacoj;
Al ekstermo de l’ monaĥejoj kaj kazernoj,
Tiuj domoj de malvirto rafinita,
En kiuj la homoj fariĝas fratmortigantoj,
Murdistoj, memmortigantoj kaj parazitoj;
Al socialigo de l’ tero kaj aĵoj
Kaj al bruligado de l’ privatposedulaj registroj.
Nur tiel ni povos
Esti liberaj, esti humanaj,
Feliĉaj, bonaj, justaj,
Potencaj kaj kleraj,
Kaj konduti pri ĉio
Kun humana sento.
Ni komunigu propraĵojn,
Ĝuojn kaj laborojn.
La homo ne plu estu
De homoj ekspluatata!
Regu Anarkio
Kaj vasta Komunismo!
|
El hispanlingvo tradukis Barcelona Grupo de SAT-anoj.
