Prologo/Mi stelojn jungos…
Aspekto
< Prologo
Mi stelojn jungos…
Mi stelojn jungos al revado,
kaj ili portos min tra bluo
en landon de la nemortado,
de la eterna vivo-ĝuo.
Do, arogantu mia kanto,
do, akresonu mia verso.
Mi estas forto kaj giganto
kaj regontul’ de l’ universo.
La morto?! Ho, ĝi plu ne tedos,
restinte sole nur simbolo;
je l’ universo nur procedos
la menso de l’ scienca volo.
Voznesensk, 26 Oktobro 1921.