Prologo/Torento
De monto alta, en fal’ senhalta,
torento kuras,
perlante fluas, liberon ĝuas,
karesmurmuras.
Tra tuta mondo ŝaŭmadas ondo,
freŝecon spiras;
pelante ŝlimon, ĝi la animon
al Puro tiras.
En akvo ludas la sun’ korala
per helradi’…
Nuancas akvo en flu’ defala
kaj flustras ĝi:
« … Venu al mi, ĉiuj junaj,
kun varma, kun freŝa la kor’;
fluos ni fortaj kaj kunaj,
la sunon kantante en ĥor’:
« Suno hela, suno varma,
lumradia,
sur la bela, sur la ĉarma
firmament’,
al vi iras nun sincera
kanto nia,
vin aspiras jen libera
la torent’.
Diamanta, en purpuro,
varmodona,
sun’ brilanta en lazuro,
en altec’,
ni vin gloras, ho Potenco
orekrona,
vin adoras, ho Esenco
de Belec’. »
Verdaj ondoj trabatas graniton,
ĉion voje forportas kun si,
al Malnovo deklaras militon,
belkantante en mova pasi’.
Verdaj ondoj kunportas fervoron,
flamigante per nova rimed’,
donas povon, instigas laboron,
pligrandigas fortecon de l’ kred’.
Ŝprucas akveroj de l’ Helo,
ŝprucas tra la universo;
brilas perleroj de l’ Belo,
ŝutas kolorojn en verso.
Kantas la ondoj pri Vero,
diras pri fin’ de turmento…
Vokas al plena libero
verda libera torento.