Virina agado en la Esperanto-movado
Mi skizos al vi iom nian situacion en Ĉeĥa Esperanto-Asocio. Dum la 3a Kongreso de ĈEA estis elektita nova estraro (ĝia Centra Komitato, kaj Centra Kontrola kaj Revizia Komisiono). Unu kvinono de la nove elektita Centra Komitato estas virinoj, kaj en Centra Kontrola kaj Revizia Komisiono 60% (tri el kvin) estas virinoj. Estintaj estraranoj de ĈEA zorge preparis elektojn laŭ proponaj de unuopaj kluboj. Estis jam konate, ke la virinoj pli vigle kaj pli ofereme plenumis siajn funkciojn. Tamen, multe da virinoj estas okupataj kaj zorgas pri siaj familianoj. Sed ne ĉiam regis bona harmonio inter viroj kaj inoj. Antaŭ keltaj jardekoj ekzistis eĉ luktoj — ne nur en Esperanto. Sed virinoj konvinkis virojn pri sia kapableco, agademo — ĉio dependas ĉiam de virinoj mem.
Do, ankaŭ agado de nia Virina Komisiono ŝanĝiĝis. Nun ni varbas virinojn en la Esperanto-movadon, ni instigas la virinojn, ke ili eduku siajn infanojn en Esperanto-medio kaj -spirito, por ke ili fariĝu ankaŭ esperantistoj, por kunlaboro kun Mondpaca Esperantista Movado, ĉar sen paco oni ne povas disvastigi Esperanton.
Prezidanto de Virinaj Komisionoj de
ĈEA kaj de MEM
En nia distrikto ekzistas nuntempe 4 Esperanto-grupoj. (Verŝajne ekde oktobro estos 6!) Ni fondis asocion, nomitan Esperanto-Junularo de la Distrikto Vechta. La plej multaj membroj estas junulinoj en la aĝo de 14 ĝis 25 jaroj.
Sed tio ne signifas, ke ĉe ni la virinoj estas memstaraj. Unue venis kelkaj knaboj kaj kelkaj knabinoj. La knaboj foriris - mi ne scias la kaŭzon, verŝajne ĉar ekzistas jam multaj grupoj por knaboj, do, ili tute ne restis -, la knabinoj daŭrigis kaj instigis siajn amikinojn ankaŭ lerni Esperanton.
Kvankam ni havas "nur" knabinojn en niaj grupoj (kaj kelkajn knabojn), la interna kaj ekstera grupvivo funkcias tre bone. La grupoj renkontiĝas semajne, ĉiuj grupoj de la asocio renkontiĝas monate kaj la delegitoj kunsidas kvaronjare. Ni aranĝas interŝanĝojn kun eksterlandaj grupoj (ĝis nun kun Groningen, Nederlando, kaj renkontiĝo kun alia granda germana grupo en Hanovero). Estas planata ankaŭ vizito ĉe teatra grupo en Pollando. Ĉiujare en Lohne aŭ ĉirkaŭaĵo estas internacia renkontiĝo. Ĉi-jare ni aranĝis tendaron.
Sed mi opinias, ke la junulinoj ĉe ni ne farus tiel multe, se ĉeestus viroj, "kiuj ja povus fari la laboron pli bome". (Neniu diris tion ĝis nun, sed certe preskaŭ ĉiuj pensas tion.) Ekzemple ni faris vojomontrilojn el ligno, segis kaj pentris ilin. Mi estas certa, ke la junulinoj ne segus, se junuloj ĉeestus. Verŝajne oni dirus, ke tio ja estas "vira laboro".
Tio estas laŭ mi la plej granda problemo. Se mi vidas virinojn - junajn kaj ne junajn -, kiuj devas fari tute simplan laboron (skribi leteron al iu oficejo, pagi fakturon, telefoni al mekanikisto ktp. ktp.), ili atendas ĝis la edzo revenas kaj faras ĝin, "ĉar li ja pli bone kapablas skribi, diri al la mekanikisto, kial la lavmaŝino (!) ne funkcias ..." Kaj la viroj ege ĝojas, ke ili povas helpi al tiuj senhelpaj virinoj.
Min ege interesus scii, kion aliaj virinoj opinias pri tiu problemo, tial mi kun vera intereso jam atendas la novaĵleteron.
Mi laboras ĉe banko. Kaj mi vidas la virinojn, kiuj venas por preni monon kaj diri al ni, kiom ni devas ĝiri por iu fakturo. Sed tio estas preskaŭ ĉio, kion ili faras en la banko. Se estas demandoj pri rentoj, konstruŝparkontraktoj a.s., ĉiam venas la viroj. Tion mi vidas ne nur ĉe ni en la banko, sed ĉie kaj ĉiam. Ankaŭ tre ofte en la Esperanto-movado. Se esperantisto edziĝas, la edzino tre ofte komencas lerni Esperanton kaj venas kun li al la renkontiĝoj. Sed se esperantistino edziniĝas, Ŝi tre ofte jam antaŭ la geedziĝo finas kun ĉio, kion ŝi ĝis tiam faris en la grupo. (Ankaŭ por tio mi havas multajn ekzemplojn, sed verŝajne vi jam mem konstatis, ĉu ne?)
Verŝajne ne plu ekzistas demando, ĉu entute virinoj rajtas labori ekster la hejmo. En pluraj landoj tio ja fariĝis ekonomia kaj socia fakto. Sed kiel la sekvantaj leteroj memorigas, tiu situacio ne ekestis facile; en Eŭropo ĝi rezultis nur el du militoj. Eĉ nun, en periodo de senlaboreco en multaj landoj, ofte releviĝas la demando pri la rajto de edzinoj ricevi laboron, kiu povus iri al nedungita viro. En Koreujo, la situacio de laboranta virino estas eĉ malpli sekura.
Ĉu la patrino de junaj infanoj laboru ekster la hejmo? Aŭ ĉu ŝi prefere dediĉu sin al sia familio? Du el la sekvantaj leteroj atentigas, ke ofte estas oportune ne eniri la labormerkaton, kaj por la individuo, kaj por la tuta socio. Ideo ne menciita en la leteroj estas la jena: ke patroj dediĉu pli da tempo al prizorgo de siaj infanoj, kaj pli egale dividu la taskon kun siaj edzinoj. Sendu viajn reagojn al tiu sugesto al SkE.