— Mi ne povas vin malpermesi: sed mi avertas vin, ke vi neutile klopodos.
— Tion mi vidos, respondis Maziero ridetante. Sed ĉiujn ĉeestantojn mirigis la ombro de granda malkontento, kiu mallumigis la vizaĝon de l’ junulo, kiam li aŭdis la proponon de l’ bankiero.
La morgaŭon, Maziero veturis al Dinan.
— Fine mi havos la ŝlosilon de l’ mistero, li diris. Hieraŭ Fradeko ŝajnis tre malkontenta, kiam li aŭdis miajn intencojn. Pro ĝentileco li ne volis sisteme kontraŭstari mian projekton: sed ne mankis la deziro. Kredeble lia naskiĝo enhavas unu el tiuj makuloj, kiujn oni kaŝas zorgege. Eble li estas malrajta aŭ adulta filo, eble filiga infano. En tiu okazo la hipotezo de Eduardo povus esti ĝusta. Okaze mi parolos pri Leopoldo. Mi vidos, ĉu tiu nomo subite elparolita impresos aŭ ne la patron de Petro.
Alveninte Dinan’on, Maziero petis de pasanto, ke li montru la loĝejon de l’ maljunulo.
Kiam li troviĝis en ĉeesto de tiu viro:
— Mi venas vin viziti, sinjoro, li komencis, instigite de via filo Petro.
Pro tiu nomo aŭdita, la okuloj de l’ patro Fradeko kolere fajreroĵetis.
— Li estas krimulo, li ekkriis. Mi volas aŭdi nenion pri li.
— Kion do li faris, por tiel grave meriti vian patran malamon?
— Kion li faris? Nu, necese estas, ke mi diru al vi la tutan veron. Ĉar, tial ke li baldaŭ edziĝos, estas prefere, ke vi estu plene sciigita pri lia konduto. Ĉar mi estas certa, ke vi venas pro lia edziĝo, kvankam vi ne ankoraŭ parolis pri tio. Ĉu mi eraras?
— Vi ĝuste divenis.
