kaj rigardis sian konkurantinon en la blankaĵo de okuloj.
La du virinoj estis palaj, la unua pro kortuŝeco, la dua pro kolerego.
En la malama rigardo, kiun pafis sinjorino Fradeko, Beatrico legis mortigan minacon, kaj tremis.
— Mi timas, ŝi diris.
Petro estis respondonta, kiam malfermiĝis la pordo de l’ salono. La eniranto estis Maziero, kiu revenis, farinte en Sèvres sian viziton.
La fizionomio de l’ doktoro estis malgaja.
— Nu, petis ĉiuj, ĉu via malsanulo estis grave vundita?
— La malfeliĉulo falis sur la kapo kaj rompis sian spinon en la regiono de kolaj vertebroj. La morto estis subita.
— Kompatinda Filipo, ĝemis sinjorino Klozelo; li estis tiel bona kiel malbela. Li, kiu tiel ĝojis, ironte baldaŭ al Vaucresson, mortis, ne efektiviginte sian revon.
Juliino aludis al fariĝoj, kiuj okazis kelkajn tagojn antaŭe. Post la morto de fraŭlino Delanjo, Maziero sin okupis pri la detaloj de la heredo. Tial ke la maljuna fraŭlino lasis du heredantinojn, Beatricon kaj Reĝinon, la Sèvres’a kampodomo estis vendita, kaj la produkto de la vendo dividita inter la du kuzinoj.
Sed la domoj de la bankiero kaj de lia malnova amikino okupis kune kvadraton limigitan de kvar stratoj.
Sinjoro Ĵakemaro, lia malnova najbaro, sin prezentis kiel aĉetanto, kaj diris al Maziero.
— Tiuj du kampodomoj, malkunigitaj nur de simpla muro, faras reale unu solan bienon. Se vi volas vendi al mi la tuton, mi ĝin aĉetos por la prezo, kiun vi petos.
— Sed mi ne intencas vendi mian domon.
— Pripensu pri mia propono. Akceptante, vi faros profitan por vi aferon.
Maziero pripensis kaj fine opiniis same kiel sinjoro Ĵakemaro.
