Beatrico lin rigardis mokridetante, sed nenion respondis.
Ŝi malagrafumis sian robon, kaj, ĝin eliginte, ŝi ĝin sternis sur kanapon, ne rapidante, zorgante, ke ĝi ne estu ĉifita.
Poste, havante siajn ŝultrojn kovritajn de simpla koltuko, ŝi sidiĝis sur la genuojn de Petro, kaj lin plenbrake ekkaptinte, lin plenlipe ŝmacadis, balbutante:
— Amegata Fernando mia, mi fine cin retrovas! Fradeko provis sin eligi, sed malenergie.
En la pasinta tempo, li sentis al Reĝino nedeteneman sed rapide satigitan deziron: sed la kormovo, kiu lin instigis al Beatrico, similis veran adoradon. Pro tio la karesoj de la juna virino lin tute senfortigis.
— Mi al vi certigas, li timeme komencis, ke mi ne estas ...
— Silentiĝu, respondis sinjorino Herbeno, metante sur lian buŝon sian beletan parfumitan manon. Mi ne petas de ci cian sekreton; neniam mi ĝin postulos. Ci volas, ke oni nomu cin Petro; mi cin nomos Petro. Por ĉiuj homoj, eĉ por mi, ci ĉiam estos Fradeko. Neniam mi faros al la estinteco la plej etan aludon.
Beatrico sin levis. Parolante ŝi malligis la kordonojn de siaj jupoj, kiuj falis ronde ĉirkaŭ ŝi.
La juna virino rapidmove transsaltis la amason da teksaĵoj, sin mallevis, ĝin prenis kaj ĝin ĵetis sur apogseĝon.
Vestite de sola korseto, sinjorino Herbeno paŝis tra la ĉambro kun tiu ĉasta malĉasteco de la honesta edzino, kiu vidas en edziniĝo nur rimedon por patriniĝo.
Duonkuŝante sur apogseĝo, Petro rigardis, ne elparolante unu vorton.
— Ŝajnas al mi, ke mi sonĝas, li diris fine.
Post silento, Beatrico daŭrigis:
— Ci vidas, ke de nun mi respektas mian promeson; ĉar mi ne cin riproĉas pri cia edziĝo kun Reĝino. Tiu
