viajn memorojn: sed atendante volu ekzameni tiun tutan aferon.
Klozelo prezentis al Petro la densan aktaron, helpante Fradekon en liaj serĉadoj, montrante per fingro la detalojn, sur kiujn li volis pli speciale haltigi lian atenton.
La junulo tralegis, ĉiam tralegis, dum Eduardo rediris:
— La homo, kiun oni konfuzis kun Herbeno povas esti nur vi. Mi estas konvinkita pri tio, kion mi certigas. Ĉu vi ne opinias, ke mi estas prava?
— Estas kredeble, eĉ kredinde. Sed mi povas nenion certigi; ĉar la akcidento de Sedilo okazis sur la Montparnasse’a fervojo, kiun mi ne konas.
— Vi devas erari. Kiam vi veturis al Britujo kun Beatrico ...
— Ni eliris per la Orléans’a stacidomo kaj revenis per la Saint-Lazare’a. Depost tiu tempo, mi lasis Parizon nur por iri al Vaucresson.
— Por klarigi miajn dubojn, diris la advokato, venu kun mi.
La du viroj supreniris la straton de Rennes, kaj prenis bileton al Sèvres.
Kiam Petro alvenis en la halo, en kiu la vagonaroj atendas la vojaĝantojn, li puŝis ekkrion:
— Mi rekonas tiun lokon, li diris. Tre certe mi venis ĉi tien, almenaŭ unu fojon.
— Tre bone, tre bone, diris Klozelo. Memoru. La alira vojaĝo ne liveris iun rimarkindan fariĝon; sed ne estis same por la revena. Ĉar en Bellevue Fradeko kredis, ke vualo subleviĝas kaj malkovras aferojn tiel plene enprofundiĝintajn en lia memoro, ke la junulo ne eĉ supozis ilian ekziston.
— Mi rekonas tiun enkavaĵigitan stacion, li diris. En tiu loko mia atakanto saltis kontraŭvoje el sia vagonaro, por eniri en la mian.
— Memoru, memoru, diris ĉiam Eduardo.
