Kun kapo en la vagonfenestro, la du vojaĝantoj observis la plej malgrandajn detalojn.
En Meudon Fradeko same rekonis la stacidomon.
— En momento kiam la vagonaro pasis antaŭ ĝi, li diris, mi faris tiujn malesperajn alvokojn, kiujn bedaŭrinde neniu aŭdis.
Sed la pontego memorigis al Petro neniun impreson: tamen en ĝi troviĝis la plej grava punkto.
— Tio ne devas nin mirigi, li diris. Tial ke en tiu momento mi pasis inter la du vagonoj, estis neeble, ke mi rimarku la detalojn de la vojo.
Sed kiam oni troviĝis en la profunda vojtranĉitaĵo, Fradeko ekkriis:
— Mi rekonas la lokon. Jen estas la deklivo kaj la bordapogilo de detruita ponto, kiujn mi trovis antaŭ mi, kiam estinte reveninta en mian fakon, mi okule serĉis, ĉu mia atakinto ĉiam staras sur la ŝtupo.
Sed depost tiu punkto ĝis Ouest-Ceinture, Petro povis nenion rekoni. La stacioj de Clamart kaj de Vanves-Malakoff vekis en lia cerbo neniun memoron.
— Tio estas tre komprenebla, li diris. Mi estis tiel senmovigita de emocio pro la danĝero riskita, ke mi min kuŝigis sur la kanapon. La kontraŭo estus neklarigebla. En Ouest-Ceinture Fradeko ŝanceliĝis.
— Mi povas certigi nenion, li diris. La vagonaro haltis nur unu minuton. La du vojaĝantoj, kiuj supreniris en mian vagonon, malhelpis, ke mi vidu.
En Montparnasse, kiam Klozelo estis elvagoniĝinta, li kondukis sian kunulon ĝis la pakaĵejo.
Tiun ĉambregon denove rekonis Fradeko.
— Jen estas, li diris, la loko, en kiu mi dungis fiakron por min veturigi al la Lyon’a stacidomo. Mi memoras ankaŭ tiun rapidan deklivan vojon.
Kaj dum Petro parolis, li direktis sian manon al la punktoj, kiujn li montris.
La eksperimento sukcesis pli perfekte ol esperis
