Atta Troll/II
Ke — laŭ Freiligrath — Negrula
Princo batas la tamburan
Ledon, ĝis pro energio
Ĝi rompiĝas sonegante:
Tio estas emocia
Por oreloj kaj la koro, —
Sed imagu, ke subite
Urso sin senkatenigas!
La muziko, la ridado
Eksilentas; timkriante
La popolo diskuregas,
Sinjorinoj ekpaliĝas.
Jen, de sia sklavkateno
Sin subite forŝiregis
Atta Troll. Per grandaj saltoj
Forkurante tra la stratoj —
(Ĉiu cedas lin ĝentile) —
Li surgrimpas siajn rokojn,
Moke rigardante valen,
Kaj foriĝas en montaro.
Sur malplena foirejo
Solaj restas Nigra Mumma
Kaj dresisto. Furioze
Li forĵetas la ĉapelon,
Ĝin surpaŝas, — piedpremas
La Madonojn! La kovrilon
Li forŝiras de la ŝultro,
Malbenante la maldankon,
La maldankon de la urso,
Ĉar kun Atta Troll li agis
Ĉiam nepre nur amike,
Instruante lin dancadi.
Nur al li la besto ĉion
Ŝulde dankis, eĉ la vivon;
Ĉar monsumon, proponitan
Por la felo, li rifuzis.
Kompatindan Nigran Mumma’n,
Kiu mute en doloro
Sur la postaj piedegoj
Kvazaŭ petis pri pardono,
Nun ektrafas la kolero
Furioza de l’ dresisto.
Li ŝin batas kaj per vortoj
Ŝin ofendas elinferaj. —
Tio estis en belega
Varma tago de somero,
Kaj la nokto ĝin sekvinta
Estis milda kaj freŝiga.
La duonon de la nokto
Mi pasigis surbalkone;
Staris apud mi Juljeto,
Rigardante al la steloj.
Ŝi sopiris: „Ho, la stelojn
Mi plej ŝatas en Parizo,
Kiam ili vintranokte
Speguliĝas en la koto.”