Atta Troll/IX
Kiel la skarlata lango,
Kiun moke kaj kolere
Elpendigas el la buŝo
Nigra la „Negrula Princo“:
Tiel el nigregaj nuboj
Lun’ eliĝas. Malproksime
Muĝas tondre akvofaloj,
Maldormantaj je eterne.
Atta Troll sur pinta supro
Staras de l’ amata roko,
Sola, kaj li muĝas valen,
En la venton, en abismon:
„Jes, mi estas urs’, mi estas,
Kiun vi kun moko nomas
Murmurulo, vilaĉulo, —
Sciu Dio la moknomojn.
Jes, mi estas urs’, mi estas,
Estas la misforma besto,
Estas la trotul’ mallerta,
Kiun vi ridete mokas.
Jes, mi estas celtabulo
De spritaĵoj viaj naŭzaj,
Kaj mi estas ja la monstro,
Timiganta la infanojn.
Jes, mi estas la mokaĵo
El fabeloj por infanoj,
Kaj mi laŭte ĝin kriegas
En la mondon de la homoj.
Ekaŭskultu: Jes, mi estas
Ĝusta urs’, kaj mi fieras
Same, kvazaŭ mi devenus
De Moseo Mendelssohn!“