Atta Troll/XV
Krutaj rokoj, — grandeguloj —
Laŭ la form’ karikaturaj,
Min rigardas kiel monstroj
Ŝtoniĝintaj el pratempo.
Strange! Grizaj nuboj pendas
Supre kiel similuloj:
Ili estas reprodukto
De la monstraj ŝtonfiguroj.
Malproksime la torento
Muĝas kun la vent’ konkure;
Jen bruado senkompata
Kaj kruela kiel fato.
Ho, terura izoleco!
Nigra monedaro sidas
Sur kadukaj piniarboj,
Movetante la flugilojn.
Paŝas apud mi Laskaro,
Pala, muta, — kaj mi mem
Estas kvazaŭ frenezulo,
De la Mort’ akompanata.
Region’ dezerta, aĉa.
Ĉu malbeno sur ĝi pezas?
Ĉu jen sango ĉe l’ radikoj
De la arbo kripliĝinta?
Ĝi ombrumas kabaneton,
Kiu kvazaŭ honte dronis
Je l’ duono en la tero, —
Kun mizera pajltegmento.
La loĝantoj de l’ dometo, —
La Kagotoj — estas resto
De plorinda gent’ mortanta,
Vegetanta en mizero.
En la koro de l’ Baskanoj
Eĉ hodiaŭ aversio
Loĝas kontraŭ la Kagotoj:
Heredaĵ’ el mezepoko.
En preĝejo de Bagnères
Estas flanke pord’ malvasta;
Jen — klarigis la kantoro —
La pordeto por Kagotoj.
Jes, por ili esceptita
Estis la eniro ĉefa,
Kaj kaŝite ili devis
Ŝteleniri la preĝejon.
Tie sur benket’ malalta
Sidis la Kagot’ izole
Kaj apartigite, kvazaŭ
Li infektus la aliajn.
Sed la sanktaj kandeletoj
De l’ jarcento flagras gaje,
Kaj la lumo fortimigas,
Ombrojn el la mezepoko. —
Restis ja Laskar’ ekstere,
Sed eniris mi malaltan
La kabanon de l’ Kagoto,
Donis manon al la frato.
Kaj mi kisis lian idon,
Kiu ĉe la mam’ patrina
Suĉis palpe kaj avide
Kiel arean’ malsata.