Atta Troll/XXV
Tridek tri maljunulinoj,
Sur la kapo skarlatruĝan
Malnovbaskan la kapuĉon,
Staris antaŭ la vilaĝo;
Tre simila al Debora
Estis iu; tamburante
Kaj dancante ŝi ekkantis
Laŭdan kanton je Laskaro.
Kvar fortegaj viroj portis
En triumf’ la urskadavron;
Rekta sidis li en seĝo
Kiel pacient’ banloka.
Poste, kvazaŭ geparencoj
De l’ mortinto, — jen Laskaro
Sekvis kun patrin’ Uraka;
Ŝi mangestis embarase.
La adjunkto komunuma
Faris gravan paroladon
Antaŭ l’ magistrata domo,
Kiam tien ili venis.
Li parolis pri l’ progreso
De l’ ŝipar’, de l’ gazetaro,
Pri la rapo-kulturado,
Pri l’ malben’ de partiemo.
Klariginte la meritojn
De Philippo-Ludoviko,
Li transiris al la urso
Kaj la ago de Laskaro.
„Vi, Laskaro! — li ekkriis,
Forviŝante fruntan ŝviton
Per la skarpo trikolora, —
Vi, Laskaro! Vi, Laskaro!
Vi Francujon, Hispanujon
Liberigis de la urso!
Estas vi hero’ duobla:
Pirinea Lafayette!“
Kaj Laskar’, laŭdite tiel
De person’ oficiala,
Jen ekridis pro plezuro,
Jen pro ĝojo ekruĝiĝis.
Kaj per sonoj tre abruptaj,
Sin pelantaj tro rapide,
Li balbutis sian dankon
Pro la gravaj honorvortoj.
Konsternite ekrigardis
Ĉiuj la spektaklon strangan,
Kaj sekrete murmuretis
La maljunaj virinaĉoj:
„Jen! Laskaro ja ekridis!
Ekruĝiĝis ja Laskaro!
Kaj Laskaro ekparolis!
Fil’ mortinta sorĉistina!“ —
Samatage senfeligis
Oni Atta’n kaj forvendis
Lian felon. Por cent frankoj
Prenis ĝin felisto juda.
Tiu ĝin ornamis bele
Per purpuraj borderaĵoj
Kaj ĝin vendis post marĉando
Por duoblo de la prezo.
Nur el tria mano, poste
Ĝin akiris ja Juljeto.
En Paris, en ŝia ĉambro
Nun ĝi kuŝas — littapiŝo.
Kiomfoje nudpiede
Staris mi sur tiu tera,
Bruna ingo de heroo,
Sur la fel’ de Atta Troll!
Kaj pro kora emocio
Mi memoris jenajn versojn:
„Kio kante eterniĝu,
Ja pereu en la vivo!“