Don Juan aŭ la ŝtona festeno/Akto 4
AKTO KVARA
La teatro prezentas ĉambraron de Don Juan.
SCENO UNUA
DON JUAN, SGANARELO, RAGOTENO
Don Juan, al Sganarelo
Kiu ajn ĝi estas, ni lasu tion: estas bagatelo, kaj ni povas esti trompitaj de falsa lumo, aŭ surprizitaj de ia vaporo, kiu konfuzis nian vidon.
Sganarelo
He Sinjoro! ne provu kontraŭdiri tion, kion ni vidis per jenaj okuloj. Nenio estas pli vera ol tiu kapsigno; kaj mi ne dubas, ke la ĉielo, maledifita de via vivo, naskis tiun miraklon, por vin konvinki, kaj vin eltiri de…
Don Juan
Aŭskultu. Se ci tedos min plue per ciaj malspritaj moralaĵoj, se ci diros ankoraŭ al mi eĉ unu vorteton pri tio, mi tuj vokos iun, pripetos skurĝon, tenigos cin per tri aŭ kvar homoj kaj buĉos cin per mil batoj. Ĉu ci
komprenas min bone?Sganarelo
Tre bone, Sinjoro, kiel eble plej bone. Vi komprenigas vin tre klare; tio estas bona en vi, ke vi ne serĉas deflankaĵojn: vi diras la aferojn kun admirinda klareco.
Don Juan
Nu, oni igu min vespermanĝi kiel eble plej frue. Seĝon, knabeto.
SCENO II-a
DON JUAN, SGANARELO, LAVIOLETO, RAGOTENO
Lavioleto
Sinjoro, jen estas via vendisto, sinjoro Dimanĉo, kiu deziras paroli kun vi.
Sganarelo
Bone. Jen kion ni bezonas, komplimento de kreditoro. Pri kio li ekpensas venante al ni pripeti monon, kaj kial ci ne diris al li, ke Sinjora Moŝto forestas?
Lavioleto
De tri kvaronoj da horo mi diras ĝin al li; sed li ne volas kredi, kaj sidiĝis tie por atendi.
Sganarelo
Don Juan
Ne, kontraŭe, lasu lin eniri. Estas tre malbona politiko sin kaŝigi al la kreditoroj. Konvenas ilin pagi per io: kaj mi havas la sekreton ilin resendi kontentigitajn, ne donante moneron.
SCENO III-a
DON JUAN, SINJORO DIMANĈO, SGANARELO, LAVIOLETO, RAGOTENO
Don Juan
Ha! Sinjoro Dimanĉo, alproksimiĝu. Kiel ravata mi estas vin vidi, kaj kiel mi koleras kontraŭ miaj servistoj, ke ili ne lasis vin eniri tuj! Mi ordonis, ke oni ne lasu min paroli kun iu ajn: sed tiu ordono ne estas por vi, kaj vi rajtas trovi nenian pordon fermitan ĉe mi.
Sinjoro Dimanĉo
Sinjoro, mi estas al vi tre danka.
Don Juan, parolante al Lavioleto kaj Ragoteno.
Je Dio! friponoj, mi lernigos vin lasi Sinjoron Dimanĉon en antaŭĉambro, kaj mi kunigos al vi la personojn.
Sinjoro Dimanĉo
Sinjoro, nenio estas.
Don Juan, al Sinjoro Dimanĉo.
Kiel! diri al vi, ke mi forestas, al Sinjoro Dimanĉo,
al la plej bona el miaj amikoj!Sinjoro Dimanĉo
Sinjoro, mi estas via servanto. Mi venis…
Don Juan
Nu rapide, seĝon por Sinjoro Dimanĉo.
Sinjoro Dimanĉo
Sinjoro, mi estas bone, kiel mi estas.
Don Juan
Ne, ne, mi volas, ke vi sidu kontraŭ mi.
Sinjoro Dimanĉo
Tio ne estas necesa.
Don Juan
Formetu tiun fleksoseĝon, kaj alportu brakseĝegon.
Sinjoro Dimanĉo
Sinjoro, vi mokas, kaj…
Don Juan
Ne, ne, mi scias, kion mi ŝuldas al vi: kaj mi ne volas, ke oni metu diferencon inter ni ambaŭ.
Sinjoro Dimanĉo
Sinjoro,…
Don Juan
Sinjoro Dimanĉo
Ne utilas, Sinjoro, kaj mi havas nur vorton por diri. Mi venis…
Don Juan
Metu vin tien, mi diras.
Sinjoro Dimanĉo
Ne, Sinjoro, mi estas bone. Mi venas por…
Don Juan
Ne, mi ne aŭskultas vin, se vi ne sidas.
Sinjoro Dimanĉo
Sinjoro, mi faras, kion vi volas. Mi…
Don Juan
Je Dio, Sinjoro Dimanĉo, vi fartas bone.
Sinjoro Dimanĉo
Jes, Sinjoro, por fari al vi servon. Mi venis…
Don Juan
Vi havas fundon de sano admirindan, lipojn freŝajn, haŭtkoloron helruĝan, kaj okulojn akrajn.
Sinjoro Dimanĉo
Mi tre volus…
Don Juan
Sinjoro Dimanĉo
Tre bone, Sinjoro, dank' al Dio.
Don Juan
Ŝi estas bonega virino.
Sinjoro Dimanĉo
Ŝi estas via servantino, Sinjoro. Mi venis…
Don Juan
Kaj via filineto, Klaŭdino, kiel ŝi fartas?
Sinjoro Dimanĉo
Kiel eble plej bone.
Don Juan
Kiel beleta knabineto ŝi estas! Mi amas ŝin el mia tuta koro.
Sinjoro Dimanĉo
Tro multe da honoro vi faras al ŝi, Sinjoro. Mi vin…
Don Juan
Kaj la malgranda Koĉjo, ĉu li ĉiam bruigas multe per sia tamburo?
Sinjoro Dimanĉo
Ĉiam same, Sinjoro. Mi…
Don Juan
Kaj via hundeto Brusketo, ĉu ĝi murmuregas ĉiam
tiel forte, kaj mordas ĉiam tiel bone je la kruroj de personoj, kiuj iras vin viziti?Sinjoro Dimanĉo
Pli ol iam, Sinjoro, kaj ni ne povas ĝin kvietigi.
Don Juan
Ne miru, ke mi informas min pri la novaĵoj de la tuta familio; ĉar mi prenas je ili multe da intereso.
Sinjoro Dimanĉo
Ni estas al vi, Sinjoro, senfine dankaj. Mi...
Don Juan, etendante al li la manon.
Tuŝu do, Sinjoro Dimanĉo; ĉu vi estas efektive el miaj amikoj?
Sinjoro Dimanĉo
Sinjoro, mi estas via servanto.
Don Juan
Je Dio! Mi estas tutkore via.
Sinjoro Dimanĉo
Vi honoras min troe. Mi...
Don Juan
Nenio estas, kion mi ne farus por vi.
Sinjoro Dimanĉo
Sinjoro, vi havas tro da boneco por mi.
Don Juan
Sinjoro Dimanĉo
Mi ne meritis tian favoron, certege. Sed, Sinjoro...
Don Juan
Nu, Sinjoro Dimanĉo, sen ceremonio, ĉu vi volas vespermanĝi kun mi?
Sinjoro Dimanĉo
Ne, Sinjoro, mi devas reiri baldaŭ. Mi...
Don Juan, leviĝante.
Ni iru, rapide, lumigilon por konduki Sinjoron Dimanĉon, kaj tri aŭ kvar miaj servistoj prenu moskedojn por lin akompani.
Sinjoro Dimanĉo, leviĝante ankaŭ.
Sinjoro, ne estas necese, kaj mi deiros ja tute sola. Sed...
(Sganarelo formovas la seĝojn rapide.)
Don Juan
Kiel! Mi volas, ke oni vin akompanu, kaj tro interesiĝas je via persono. Mi estas via servanto kaj plie via ŝuldanto.
Sinjoro Dimanĉo
Ha! Sinjoro...
Don Juan
Tiun aferon mi ne kaŝas, kaj diras al ĉiuj.
Sinjoro Dimanĉo
Don Juan
Ĉu vi volas, ke mi vin rekonduku?
Sinjoro Dimanĉo
Ha! Sinjoro, vi mokas. Sinjoro…
Don Juan
Kisu do min, se plaĉas. Mi petas vin ankoraŭ unu fojon esti konvinkata, ke mi estas tute via, kaj ke nenio estas en la mondo, kion mi ne farus por via servo. (Li eliras.)
SCENO IV-a
SINJORO DIMANĈO, SGANARELO
Sganarelo
Oni devas konfesi, ke vi havas en sinjora Moŝto homon, kiu tre amas vin.
Sinjoro Dimanĉo
Estas vere; li faras al ni tiom da ĝentilaĵoj kaj komplimentoj, ke mi neniam povas peti lin pri mono.
Sganarelo
Mi certigas vin, ke lia tuta servistaro pereus por vi, kaj mi volus, ke io okazu al vi, ke iu ekkuraĝu doni al
vi batojn per bastono, vi vidus kiamaniere...Sinjoro Dimanĉo
Mi tiel kredas, sed, Sganarelo, mi vin petas diri al li vorteton pri mia mono.
Sganarelo
Ho! Ne maltrankviliĝu, li vin pagos kiel eble plej bone.
Sinjoro Dimanĉo
Sed, vi, Sganarelo, vi ŝuldas al mi ion viaparte.
Sganarelo
Fi! Ne parolu al mi pri tio.
Sinjoro Dimanĉo
Kiel! Mi…
Sganarelo
Ĉu mi ne scias bone, ke mi ŝuldas al vi?
Sinjoro Dimanĉo
Jes, sed…
Sganarelo
Ni iru, Sinjoro Dimanĉo, mi tuj lumigos al vi.
Sinjoro Dimanĉo
Sed mia mono?
Sganarelo, prenante Sinjoron Dimanĉo ĉe la brako.
Sinjoro Dimanĉo
Mi volas…
Sganarelo, lin tirante.
He!
Sinjoro Dimanĉo
Mi pretendas…
Sganarelo, puŝante lin al la pordo.
Bagateloj!
Sinjoro Dimanĉo
Sed…
Sganarelo, puŝante lin ankoraŭ.
Fi!
Sinjoro Dimanĉo
Mi…
Sganarelo, puŝante lin el la teatro.
Fi! Mi diras.
SCENO V-a
DON JUAN, SGANARELO, LAVIOLETO
Lavioleto, al Don Juan
Sinjoro, jen estas sinjoro via patro.
Don Juan
Ha! jen mi estas bone! Mi bezonis tiun viziton por furioziĝi.
SCENO VI-a
DON LUIZ, DON JUAN, SGANARELO
Don Luiz
Mi vidas ja, ke mi vin embarasas, kaj vi tre facile vin senigus je mia veno. Por diri la veron, ni strange nin ĝenas unu la alian; kaj se vi estas laca min vidi, mi estas ankaŭ tre laca je viaj diboĉoj. Ho ve! kiel malmulte ni scias, kion ni faras, kiam ni ne lasas al la ĉielo la zorgon pri la aferoj, kiujn ni bezonas, kiam ni volas esti pli sagacaj ol ĝi, kaj ektedas ĝin per niaj blindaj deziroj kaj senpripensaj petoj! Mi deziris filon kun senegala fervoro, mi petis lin senĉese kun nekredeblaj ekscitaj: kaj tiu filo, kiun mi ricevas lacigante la ĉielon per petoj, estas la ĉagreno kaj turmento de tiu vivo mem, kies ĝojo kaj konsolo mi kredis, ke li estos. Per kia okulo, laŭ via opinio, vi pensas, ke mi povas vidi tiun amason da senindaj faroj, kies malbelan mienon oni malfacilege dolĉigas antaŭ la okuloj de l'mondo, tiun ĉiaman serion da malbonaj aferoj, kiuj devigas nin ĉiuhore lacigi la bonecon de la regnestro kaj elkonsumis apud li la meriton de miaj servoj kaj la krediton de miaj amikoj? Ha! Kia malnobleco estas via! ĉu vi ne ruĝiĝas meriti tiel malmulte vian devenon? ĉu vi rajtas, diru al mi, tiri el ĝi ian fierecon? Kaj kion vi faris en la mondo por esti nobelo? ĉu vi kredas, ke sufiĉas porti nobelajn nomon kaj insignojn, kaj ke estas por ni gloro deveni de nobla sango, kiam ni vivas kiel malnobluloj? Ne, ne, deveno estas nenio, kie virto ne estas. Tial ni havas parton en la gloro de niaj prapatroj nur laŭmezure se ni penas similiĝi al ili; kaj tiu brilo de iliaj faroj, kiun ili ĵetas sur nin, trudas al ni deviĝon fari al ili la saman honoron, sekvi la paŝojn, kiujn ili desegnas antaŭ ni, kaj ne degeneri de ilia virto, se ni volas esti ŝatataj kiel iliaj veraj idoj. Vi do vane devenas de la praavoj, el kiuj vi estas naskita; ili malkonfesas vin kiel sian sangon, kaj ĉio, kion ili faris famindan, donas al vi nenian bonaĵon; kontraŭe, ĝia brilo resaltas sur vi nur por via malhonoro, kaj ilia gloro estas torĉo, kiu lumigas antaŭ ĉiuj okuloj la hontigon de viaj faroj. Eksciu fine, ke nobelo malbone vivanta estas monstro en la naturo; ke la virto estas la ĉefa titolo de nobeleco; ke mi multe malpli konsideras la nomon, kiun oni subskribas ol la faroj, kiujn oni faras; kaj ke mi multe pli ŝatus la filon de hokportisto, kiu estus honestulo, ol la filon de monarko, kiu vivus same kiel vi!
Don Juan
Don Luiz
Ne, arogantulo, mi ne volas sidiĝi nek paroli plue, kaj mi ja vidas, ke ĉiuj miaj vortoj neniel efikas sur vian animon; sed sciu, seninda filo, ke la patra fervoro estas fine venkita de viaj faroj; ke mi scios, pli frue ol vi pensas, meti finon al viaj senbridaĵoj, antaŭveni sur vi la koleron de la ĉielo, kaj lavi, per via puno, la honton esti naskinta vin!
SCENO VII-a
DON JUAN, SGANARELO
Don Juan, alparolante ankoraŭ sian patron kvankam li eliris.
He! Mortu kiel eble plej baldaŭ, tio estas la plej bona, kion vi povas fari. Sian vicon ĉiu devas havi, kaj mi furioziĝas vidante patrojn, kiuj vivas tiom egaltempe kiom iliaj filoj. (Li sidiĝas en brakseĝon.)
Sganarelo
Ha! Sinjoro, vi malpravas.
Don Juan, leviĝante.
Mi malpravas!
Sganarelo, tremante.
Sinjoro…
Don Juan
SGANARELO
Jes, Sinjoro, vi malpravas tolerinte lian diron, kaj vi devis lin meti eksteren per la ŝultroj. Ĉu oni vidis iam ion pli malkonvenan? Patron venantan fari riproĉojn al sia filo, kaj diri al li, ke li korektu siajn farojn, rememoru sian devenon, konduku vivon de honestulo, kaj cent aliajn tiaspecajn malsaĝaĵojn! ĉu tio povas toleriĝi kontraŭ tia homo, kia vi estas, scianta kiel oni devas vivi? Mi admiras vian paciencon, kaj, se mi estus en via loko, mi sendus lin forpromeni. (mallaŭte flanken) Ho malbenita komplezemo! al kio vi min devigas!
Don Juan
Ĉu oni igos min baldaŭ vespermanĝi?
SCENO VIII-a
DON JUAN, SGANARELO, RAGOTENO
Ragoteno
Sinjoro, jen estas vualita Sinjorino, kiu venas paroli kun vi.
Don Juan
Kio povas esti?
SGANARELO
Oni devas vidi.
SCENO IX-a
SINJORINO ELVIRO, vualita, DON JUAN, SGANARELO
Sinjorino Elviro
Ne estu surprizata, Don Juan, min vidante je tiu ĉi horo, kaj en tia vesto. Estas trudanta motivo, kiu min devigas al tiu vizito; kaj tio, kion mi havas por diri al vi, tute ne permesas prokraston. Mi ne venas tien ĉi plena je tiu kolero, kiun mi ĵus antaŭe eksplodigis; kaj vi vidas min tre ŝanĝitan el tio, kio mi estis hodiaŭ matene. Mi ne estas plu tiu Sinjorino Elviro, kiu faris malbondezirojn kontraŭ vi, kaj kies incitegita animo ĵetis nur minacojn kaj spiris nur venĝon. La ĉielo pelis el mia animo ĉiujn senindajn fervorojn, kiujn mi sentis por vi, ĉiujn tumultajn elbolojn de krima aldoniteco, ĉiujn hontindajn ekscitojn de tera kaj maldelikata amo; kaj ĝi lasis por vi en mia koro nur flamon elpurigitan de ĉiu senta interrilato, tute sanktan kordolĉecon, amon malligitan je ĉio, kiu ne agas por si, kaj zorgas nur pri via intereso.
Don Juan, mallaŭte, al Sganarelo.
Ci ploras, kiel mi pensas?
Sganarelo
Pardonu min.
Sinjorino Elviro
Tiu perfekta kaj pura amo min kondukas tien ĉi por via bono, por komuniki al vi averton de la ĉielo, kaj provi eltiri vin de la profundegaĵo, al kiu vi kuras. Jes, Don Juan, mi scias ĉiujn senbridaĵojn de via vivo; kaj tiu sama ĉielo, kiu tuŝis mian koron kaj ĵetigis miajn okulojn sur la erarojn de mia konduto, inspiris al mi, ke mi venu vin trovi, kaj diru al vi ĝiaparte, ke viaj ofendoj elkonsumis ĝian indulgemon, ke ĝia timeginda kolero estas preta fali sur vin, ke estas en via povo ĝin eviti per senprokrasta pento, kaj ke eble vi ne havas ankoraŭ unu tagon por povi vin forsavi de la plej granda el ĉiuj malfeliĉoj. Miaflanke, mi ne teniĝas plu al vi per kia ajn monda aldoniteco. Mi revenis, dank' al la ĉielo, el ĉiuj miaj frenezaj pensoj; mia formondiĝo estas decidita, kaj mi petas nur sufiĉe da vivo por povi ellavi la kulpon, kiun mi faris, kaj meriti per severa pentofaro pardonon pro la blindeco, en kiun enigis min la ekscitoj de kondamninda pasio. Sed en tiu formondiĝo, mi havus treegan doloron, se persono, kiun mi dolĉege amis, fariĝus bedaŭrinda ekzemplo de la ĉiela justeco; kaj ĝi estos nekredebla ĝojo, se mi povos sukcesi, ke vi volos deturni de super via kapo la teruregan baton, kiu vin minacas, Mi petegas vin, Don Juan, donu al mi, kiel lastan favoron, tiun dolĉan konsolon; ne rifuzu al mi vian savon, kiun mi petas per larmoj; kaj se vi ne estas tuŝata de via intereso, estu almenaŭ de miaj petoj, kaj indulgu min je la kruela malplezuro vidi vin kondamnitan al eternaj turmentoj.
Sganarelo, flanken.
Kompatinda virino!
Sinjorino Elviro
Mi amis vin kun treega fervoro; nenio en la mondo estis al mi tiel kara kiel vi; mi forgesis mian devon por vi, mi faris ĉion por vi; kaj la tuta rekompenco, kiun mi petas pro tio, estas, ke vi korektu vian vivon, kaj avertu vian pereon. Savu vin, mi petas, ĉu pro amo al vi, ĉu pro amo al mi. Ankoraŭ unu fojon, Don Juan, mi petas vin per larmoj; kaj, se ne estas sufiĉaj la larmoj de persono, kiun vi amis, mi vin petegas per ĉio, kio estas plej kapabla vin tuŝi.
Sganarelo, flanken, rigardante Don Juan.
Koro de tigro!
Sinjorino Elviro
Mi deiras post tiu parolado; kaj jen estas ĉio, kion mi havis por diri.
Don Juan
Sinjorino, estas malfrue, restu tie ĉi. Oni loĝigas vin plej bone, kiel oni povos.
Sinjorino Elviro
Ne, Don Juan, ne min restigu plue.
Don Juan
Sinjorino, vi faros al mi plezuron restante, mi vin certigas.
Sinjorino Elviro
Ne, mi diras: ni ne perdu tempon per superfluaj paroladoj. Lasu min deiri rapide, faru nenian insiston por min konduki, kaj vi nur pripensu profiti mian averton.
SCENO X-a
DON JUAN, SGANARELO
Don Juan
Ĉu ci efektive scias, ke mi ree sentis iom da ekscito por ŝi, ke mi trovis agrablaĵon en tiu stranga novaĵo, kaj ke ŝia senzorga vesto, ŝia mieno sopiranta, kaj ŝiaj larmoj vekis en mi kelkajn restaĵojn de estingita fajro?
Sganarelo
Tio estas, ke ŝiaj vortoj neniel efikis sur vi.
Don Juan
Rapide vespermanĝon.
Sganarelo
Tre bone.
SCENO XI-a
DON JUAN, SGANARELO, LAVIOLETO, RAGOTENO
Don Juan, sidiĝante ĉe la tablo.
Sganarelo, ni devas pripensi nian korektiĝon, tamen.
Sganarelo
Don Juan
Jes, je mia fido, necesos korektiĝi. Ankoraŭ dudek aŭ tridek jarojn da tiu ĉi vivo, kaj tiam ni pripensos je ni.
Sganarelo
Ho!
Don Juan
Kion ci diras pri tio?
Sganarelo
Nenion. Jen estas la vespermanĝo. (Li prenas pecon el unu el la pladoj alportitaj, kaj metas ĝin en sian buŝon.)
Don Juan
Ŝajnas, ke ci havas la vangon ŝvelinta: kio ĝi estas? Parolu do. Kion ci havas?
Sganarelo
Nenion.
Don Juan
Montru iom. Je Dio! Ĝi estas ŝvelaĵo, kiu falis al li sur la vangon. Rapide lanceton por trapiki tion! La malfeliĉa knabo ne povas plu elteni, kaj tiu absceso povus lin sufoki. Atendu: vidu ĉiuj, kiel matura ĝi estis! Ha! fripono kia vi estas!
Sganarelo
Don Juan
Nu, sidiĝu tien, kaj manĝu. Mi bezonas cin, kiam mi estos vespermanĝinta. Ci malsatas, kiel mi vidas.
Sganarelo
Mi ja tiel kredas, Sinjoro, mi ne manĝis de hodiaŭ matene. Gustumu tion ĉi, jen kio estas kiel eble plej bona. (al Ragoteno, kiu, ĉiufoje kiam Sganarelo metis ion sur sian teleron, forprenas ĝin, tuj kiam Sganarelo turnas la kapon.) Mian teleron, mian teleron! Kviete, mi petas. Virton de Dio! baptaneto, kiel lerta vi estas doni telerojn purajn! Kaj vi, malgranda Lavioleto, kiel vi scias prezenti ĝustatempe por trinki! (Lavioleto donas trinki al Sganarelo, Ragoteno forprenas ankoraŭ lian teleron.)
Don Juan
Kiu povas frapi tiamaniere?
Sganarelo
Kiu je la diablo venas nin maltrankviligi dum nia vespermanĝo?
Don Juan
Mi volas vespermanĝi trankvile almenaŭ, kaj ke oni lasu neniun eniri.
Sganarelo
Lasu min fari, mi iras mem al ĝi.
Don Juan, vidante veni Sganarelon timigitan.
Sganarelo, mallevante la kapon, kiel la statuo.
La… kiu estas tie.
Don Juan
Mi iru vidi, kaj montru, ke nenio povas min ŝanceli.
Sganarelo
Ha! malfeliĉa Sganarelo, kie ci kaŝos cin?
SCENO XII-a
DON JUAN, LA STATUO DE LA KOMANDORO, SGANARELO, LAVIOLETO, RAGOTENO
Don Juan, al siaj servistoj.
Seĝon kaj manĝilaron. Rapide do. (Don Juan kaj la statuo sidiĝas ĉe la tablo. Al Sganarelo) Nu, sidiĝu ĉe la tablo.
Sganarelo
Sinjoro, mi ne havas plu malsaton.
Don Juan
Sidiĝu tien, mi diras. Por trinki! Je la sano de la Komandoro! Mi portas ĝin al ci, Sganarelo. Oni donu
al li vinon.Sganarelo
Sinjoro, mi ne havas soifon.
Don Juan
Trinku, kaj kantu cian kantaĵon, por regali la Komandoron.
Sganarelo
Mi estas malvarmuminta, Sinjoro.
Don Juan
Tute egale. Ni iru. (al siaj servistoj) Vi, venu, akompanu lian voĉon.
La statuo
Don Juan, estas sufiĉe. Mi invitas vin veni morgaŭ vespermanĝi kun mi. Ĉu vi havos tiun kuraĝon?
Don Juan
Jes, mi iros akompanata de sola Sganarelo.
Sganarelo
Mi dankas vin, estas morgaŭ fasto por mi.
Don Juan, al Sganarelo
Prenu tiun lumigilon.
La statuo
Oni ne bezonas lumon, kiam oni estas kondukata de la ĉielo.