Estas jam kavo en ter’ elfosita…
Estas jam kavo en ter’ elfosita…
(El la rusa poeto Nikitin).
Estas jam kavo en ter’ elfosita.
Vivo malgaja kaj vivo ermita!
Ĝi rifuĝejon ne havis turmenta,
Ĝi kiel nokto aŭtuna silenta
Iris laŭ vojo kun granda mizer’.
Mortis ĝi kiel en stepo fajrer’.
Mia kruela ekdormu do sorto!
Ĉerka tegmento min kovros kun forto,
Estos ĝi forte de ter’ alpremita,
Estos ja nur unu homo prenita…
Kaj al neniu aperos dolor’,
Restos li ja en nenies memor’.
Jen ĝi aŭdiĝas, senzorga la kanto!
Gasto tombeja, fluganta kantanto
Supre sin banas en blua aero,
Sonas arĝente la kant’ en libero.
Finu!… Pri l’ vivo finiĝis la tem’,
Estas bezona nek kanto, nek ĝem’.
Seleznet.