samideanoj el L. E. S. dediĉata.
Majo.
Bela majo, belega vetero, beletaj fraŭlinoj, bonodoraj floroj, ĝojaj homoj, koketantaj junulinoj. Kiel ĉio estas ĝoja, bela, vivoplena! Ĉio moviĝas, kuras, saltas pro ĝojo, pro la belega majo.
Mi estas malĝoja. Min turmentas doloroj, la koro krevas. Kial, pro kio? Dum majo? Al vi, miaj sinceraj amikoj, mi diros la kaŭzon.
Min malĝojigas ne tio, ke miaj manuskriptoj trovas ĉiaman loĝejon en la paperkorboj de Esperantaj redakcioj, ne tio, ke mi ne estas estrarano de nia societo, ne, min malĝojigas io alia — niaj samideanoj… vekiĝis!
Antaŭe, kiam niaj samideanoj trankvile dormis
en la societo, mi per la „Babilado“ vekis ilin por
nia sankta labor’ Esperanta. Nun majo efikis, la
samideanoj vekiĝis, sed ili tute ĉesis venadi en la
societon!
