najlo, havas bonegan guston... ha-ha-ha!... Bonega sonĝo!...
— Bonega sonĝo! — laŭmokis Olga. — Vi sonĝis nenion!... Vi mensogas! Via sonĝo estas malbona, neagrabla...
— Ne koleru! Pro...
— Kio okazis post tio ĉi?... He, vi ne scias kion mensogi!
— Ĉio havas sian finon, ankaŭ la sonĝo. Malgraŭ mia deziro forta ĉeesti ĉe via festeno edziĝa, mi ne povis: matene mia edzino tiel subite ekpuŝis min je flanko, ke mi, kiel frenezulo, rule faliĝis de la lito sur plankon. Rimarkinda malĝentileco!... Ĉu vere, sinjoro?... He, li jam forkuris... sen adiaŭiĝo...
IV KIA IDEO!
— Ĉu vi ofendiĝis je l’ policisto? — Olga demandis Ivan’on, sin klininte tre proksime al lia vizaĝo, kiam li vizitis la butikon en la sekvanta fojo.
— Tute ne. Kial vi supozas tion?
— Tial ke estas malĝentile, lasi sian fianĉinon kaj svatinton sen adiaŭdiro... — ŝi diris, kaŝante sian vizaĝon per la maniko larĝa.
— Pardonu! Sed tiam mi estis malsana, mi eĉ ne memoras kiamaniere ni disiĝis.
— Bone! Mi tiam decidis, ke, se lia parolo ne estas plaĉanta al vi, vi mem, sen mia enmiksiĝo, scias kiel haltigi lian langon. Li estas nia ĉiama aĉetanto kaj mi timas ĉagrenigi lin iamaniere...
