— Nu, kion vi elpensis ankoraŭ?... Eble vi bezonas alumeton? Vi pretigis cigaron, sed ne havas, videble, alumeton... — ŝi bruligis unu alumeton kaj metis ĝin al lia nazo.
— Dankon! Sed mi bezonas alian ion...
— Kion do?... Ĉu teon, sukeron, kolbason?...
— Ne! Ĉi tion oni ne aĉetas... ĉi tio estas vendata...
— Eble sapon, farunon vi volas?...
— Ne, ne, ne!
— Nu, diru pli baldaŭ, kion vi bezonas!
— Ne! Oni povas ekaŭdi...
— Nu, montru per la mano l’ objekton bezonatan!...
Li prenis ŝian manon, almetis ĝin al sia brusto kaj, ĉirkaŭŝutante ĝin per varmaj kisoj, parolis: — jen kion mi bezonas!... Mi bezonas ĉi tiun karan knabineton...
Kiel intence, iu haltis apud enirpordo de la butiko kaj Ivan, ricevinte neatenditan baton je kolo, devis lasi sian amatinon.
Hejme li skribis letereton jenan: «Olnjo! Je nomo de sankta sento de l’ amo, volu skribi al mi ĉu vi amas min? Ĉu vi estas konsenta fariĝi mia edzino? Ĉu «jes» aŭ «ne»?... Via adoranta Ivan.»
Renkontinte sur la strato unu knabon, li komisiis al li transdoni la leteron al la fraŭlino kaj alporti ŝian respondon. Delogita per malavara rekompenco promesita, la knabo, kiel sago, ekkuris laŭ direkto montrita. Post kvaronhoro li estis reveninta, ekspirante malfacile.
Sidante sur la benko apud sia domo, Ivan tralegis respondon, skribitan krajone sur sama leterfolio
