Preter la verando li renkontas sian edzinon. Li nenion diras al ŝi, eĉ ne salutas ŝin; sed kiam li ekrigardis la portreton en ŝiaj manoj.
Lidio surprizite paŝis posten.
– Paŭlo, – ŝi diris embarase, – kion vi faras?
– Kion? Ci forŝtelis ĝin! ci embuskas min?!
– Paŭlo, vi furiozas!
– Sinjorino!!
Ha! ŝi subite rektiĝis kaj malŝate rigardis lin.
– Kion vi deziras, sinjoro?
Sed tiujn ĉi vortojn Paŭlo jam ne aŭdis. Li kuris tra la ŝtupoj kaj en la korto li ensaltis en la kaleŝon.
– Ekmarŝigu!
Kaj Lidio, fiere, ofendite, kun maldolĉa malestimo montris al la kaleŝo rapidege ruliĝanta, dume ŝi turnis sin al la maljuna sinjoro:
– Jen la edzo, mia kara onklo.
Kaj nun, kara leganto, mi kondukas vin en
vilaĝon Krizba, inter la slovakojn. Citaĵa eraro: Nevalida <ref>-etikedo; sennomaj referencoj devas havi enhavon
Pri tiuj slovakoj malmulte scias tiu parto de
l’ mondo, kiu kuŝas ekster la TátraCitaĵa eraro: Nevalida <ref>-etikedo; sennomaj referencoj devas havi enhavon; akompanu do
min ĉiu, kiu ne abomeniĝas de la anima mallumo, ne
