sur la stratoj, kriadis "hura" kaj fajfadis helpe de la fingroj; estis eksterordinare belege.
"Mi tamen ankaŭ devas peni iom kontribui al la solenaĵoj!" pensis la komercistido, kaj li aĉetis raketojn, krakpizojn kaj plej diversajn fajraĵojn, metis ilin en sian kofron kaj ekflugis kun ĉio en la aeron.
Ĉio rapide leviĝis tre alten kaj eksplodis kun granda bruo.
Ĉiuj Turkoj eksaltis tiel alte, ke la pantofloj flugis al ili trans la orelojn. Tiajn aerajn fenomenojn ili neniam antaŭe vidis. Nun ili konvinkiĝis, ke tiu, kiu ricevos la reĝidinon, estas efektive la Turka dio mem.
Kiam la komercistido kun sia kofro denove malleviĝis en la arbaron, li ekpensis: "Mi iros iom en la urbon, por rakontigi al mi, kian efekton ĉio faris." Oni povas facile kompreni, ke li havis grandan deziron tion scii.
Ha, kion la homoj ne rakontis al li! Ĉiu, kiun li demandis, vidis laŭ sia maniero, sed belegan impreson tio faris sur ĉiuj.
"Mi vidis la Turkan dion mem!" rakontis unu; "li havis okulojn similajn al brilegantaj steloj, kaj lia barbo estis kiel ŝaŭmanta akvo!"
"Li flugis en fajra mantelo", rakontis alia, "Plej ĉarmaj kapetoj de anĝeloj elrigardis inter la faldoj!"
Jes, belegajn aferojn li aŭdis, kaj la sekvantan tagon devis esti lia edziĝo.
Li iris returne en la arbaron, por meti sin en sian kofron.... Sed kie ĉi tiu estis? La kofro forbrulis. El la fajrajo restis fajrero, kiu faris brulon kaj cindrigis la tutan kofron. Li ne povis do plu flugi, li ne povis veni al sia fianĉino.
Kaj ŝi staris la tutan tagon sur la tegmento kaj atendis lin. Ŝi atendas ankoraŭ nun, sed li vagas tra la mondo kaj rakontas fabelojn, kiuj tamen ne estas plu tiel gajaj, kiel la fabelo pri la alumetoj.
