Fine ili trovis malgrandan, malriĉan kuirejan knabineton. Ŝi diris "Ho Dio, la najtingalo! Mi bone ĝin konas! Jes, kiel bonege ĝi kantas! Ĉiuvespere oni permesas al mi forporti por mia bedaŭrinda malsana patrino kelkajn restaĵojn da manĝaĵoj; ŝi loĝas malsupre apud la bordo de la maro; kaj kiam mi iras returne, estas laca kaj ripozas en la arbaro, tiam mi aŭdas la najtingalon. Tiam larmoj staras en miaj okuloj kaj mi havas tian senton kvazaŭ mi kisus mian patrinon!"
"Malgranda kuireja knabineto!" diris la kortegestro, "ni havigos al vi konstantan oficon en la kuirejo kaj permeson vidadi, kiel la imperiestro manĝas, se vi povas konduki nin al la najtingalo, ĉar estas ordonite, ke ĝi hodiaŭ vespere venu por kanti!"
Post tio ili ĉiuj elmarŝis al la arbaro, kie la najtingalo ordinare kantadis; duono de la kortego partoprenis en la marŝado. Kiam ili tramarŝis pecon de la vojo, subite bovino komencis bleki.
"Ho!" diris unu kortegano, "jen ni ĝin havas! sidas efektive tute eksterordinara forto en tia malgranda besteto. Mi certe ĝin iam antaŭe aŭdis!"
"Ne, tio estas bovinoj, kiuj blekas!" diris la kuireja knabineto; "ni estas ankoraŭ tre malproksime de la ĝusta loko!"
Poste ekblekis ranoj en la marĉo.
"Belege!" diris la ĥina palaca predikisto; "nun mi ĝin aŭdas; tio ĉi sonas ĝuste kiel malgrandaj sonoriletoj de preĝejo!"
"Ne, tio estas ranoj!" diris la kuireja knabineto; "sed nun mi pensas, ni baldaŭ ĝin aŭdos."
Subite aŭdiĝis trilado de la najtingalo.
"Jen ĝi estas!" ekkriis la knabineto; "aŭskultu, aŭskaltu, kaj jen tie ĝi sidas!" kaj ŝi montris en la direkto al malgranda griza birdo supre en la branĉoj.
"Ĉu ĝi estas ebla!" diris la kortegestro, "tia mi neniam ĝin prezentus al mi! Kian simplan eksteraĵon ĝi havas! ĝi certe paliĝis pro tio, ke ĝi vidas ĉirkaŭ si tiom multe da altrangaj personoj!"
"Najtingaleto!" ekkriis la kuireja knabineto tute laŭte, "nia plejmoŝta kaj plej favorkora imperiestro deziras, ke vi kantu anlaŭ li!"
"Kun la plej granda plezuro!" respondis la najtingalo, kaj ĝi ekkantis tiel, ke estis plej agrabla ĝuo ĝin aŭdi.
"Tio sonas tute kiel vitraj sonoriloj!" diris la kortegestro, "kaj rigardu do la malgrandan gorĝeton, kiel ĝi forte laboras! Estas tre strange, ke ni antaŭe neniam ĝin aŭdis! Ĝi havos grandan sukceson en la kortego!"
"Ĉu mi kantu ankoraŭ unu fojon antaŭ la imperiestro?" demandis la najtingalo, kiu pensis, ke antaŭ ĝi estas la imperiestro.
