Vesperojn pasigis Mozart ordinare en la kafejo, kie li amuzis kun siaj amikoj ludante bilardon, kiun ludon li tre ŝatis.
Sed eĉ dum la ludo lia kreema spirito ne mallaboris; ĝi laboris ja kiel ordinare.
Iam, kiam Mozart estis ŝajne tute enprofundiĝinta en la ludo, aŭdis lin liaj amikoj murmuri ian melodion per »hm, hm, hm«. Tiun murmuron li ripetis kelkfoje kaj kiam ludis lia kontraŭulo, elprenis Mozart el la poŝo pecon da papero, notis ion kaj ludis plue, dume murmurante senĉese sian »hm, hm, hm«.
Al granda miro de siaj amikoj kondutis Mozart tiel dum tri tagoj; poste invitis ilin al si, sidiĝis al la fortepiano kaj ludis la ĉarman kvinludon el la unua akto de l' »Sorĉa fluto«, kiun li komponis ludante bilardon kaj kiu, kiel oni scias, komenciĝas per la nomitaj interjekcioj »hm, hm, hm«, ĉar Papageno havas seruron sur buŝo.
Sed Mozart komponis en Praha ne nur la »Sorĉan fluton«, kiel estis jam dirite, sed ankaŭ la »Titon«. Krom tio ofte li rememorigis sin pri la mendita rekviemo, en unu vorto li laboris febre, kvazaŭ li sentus, ke li devas rapidi, se li volas fini ankoraŭ siajn du ĉefajn verkojn.
Post la kelksemajna loĝado en Praha li adiaŭis siajn amikojn kaj unuafoje en sia vivo ĉe la simila okazo — li ploris. Sed nek li, nek kiu ajn el liaj amikoj ekpensis, ke Mozart lastan fojon adiaŭas la karan Praha'n kaj revenas Wien'on, por ke li vidu ankoraŭ unufoje sian gloron kaj sciiĝinte, ke post la multjara atendado kaj klopodado li ricevis monan rekompencon — li mortu.
Reveninte Wien'on li finis la »Sorĉan fluton«. La uverturo kaj la marŝo de l' pastroj je la komenco de la dua akto estis, se ne komponataj, do almenaŭ skribataj du tagojn antaŭ la prezentado de la opero.
