Paĝo:Beaumarchais - Edziĝo de Figaro, 1898, Kofman.djvu/11

Bartolo. Mi estus min liberiginta dudek fojojn de lia persekuto.
Marcelino. Per kia maniero?
Bartolo. Edziniĝinte je li.
Marcelino. Mokemulo senspirita kaj kruela! Kial do vi ne liberiĝas de la mia per tiu maniero? Ĉu tion ĉi vi ne devas? Kie estas la memoro pri viaj promesoj? Kie estas la memoro pri nia Emanĉjo, tiu frukto de amo forgesita, kiu estus devinta konduki nin al altaro?
Bartolo. (forprenante sian ĉapelon) Ĉu, por ke mi aŭskultu tiujn vantaĵojn, vi venigis min al Sevilo?... Kaj tiu ĉi atako de himeno, kiu vin reprenas tiel vive...
Marcelino. Bone, ni ne parolu pli pri tio ĉi. Sed ne nenio povis inspiri al vi sufiĉe da justeco por edziĝi je mi, almenaŭ helpu min edziĝi je alia.
Bartolo. Ha, volonte! Parolu! Sed kia mortemulo, forlasita de l' ĉielo kaj de l' virinoj?
Marcelino. He, kiu povus esti tiu, krom la bela, gaja kaj aminda Figaro?
Bartolo. Tiu fripono?
Marcelino. Li, neniam kolera, ĉiam bonhumora, donanta la estantaĵon al la ĝojo kaj maltrankvila pri la estontaĵo tute tiel malmulte, kiel pri la pasintaĵo, petola, oferema! oferema!...
Bartolo. Kiel ŝtelisto.
Marcelino. Kiel grandsinjoro. Fine ĉarma! sed tamen la plej granda monstro.
Bartolo. Kaj lia Suzano?
Marcelino. Ŝi lin ne havus, la ruzulino, se vi volus min helpi, doktoreto mia, efikigi promeson, kiun mi havas de li.
Bartolo. En la tago de lia edziĝo?
Marcelino. Pli proksimajn edziĝojn oni rompas: kaj se mi ne timus eldiri malgrandan sekreton de l' virino!...
Bartolo. Ĉu ili havas ian sekreton por la kuracisto de l' korpo?
Marcelino. Ha! Vi bone scias, ke mi havas nenian por vi. Mia sekso estas fajra, sed timema: vane kelka