Suzano. (ridante) Ha, ha, ha, ha!
Ŝerubeno. Kial ne? Ŝi estas virino! Ŝi estas fruaxlino! Fraŭlino! virino! Ha! kiel dolĉaj estas tiuj nomoj, kiel interesaj!
Suzano. Li freneziĝas.
Ŝerubeno. Fanŝeto estas senmalica, ŝi almenaŭ aŭskultas min; vi ne estas tia, vi!
Suzano. Estas tre domaĝe. Aŭskultu do tiun ĉi sinjoron!
(Ŝi volas fortiri la rubandon.)
Ŝerubeno. (turniras forkurante) Ha, ne, ne! Oni ĝin havos nur kune kun mia vivo. Sed se vi ne estas kontenta de la pago, mi aldonos al ĝi mil kisojn. (Je sia vico li persekutas ŝin.)
Suzano. (turniras forkurante) Mil survangojn, se vi proksimiĝos! Mi tuj plendos pri tio ĉi al mia sinjorino; kaj, anstataŭ ol petegi por vi, kontraŭe mi mem diros al nia sinjoro: vi faras bone, sinjoro; elpelu tiun ĉi ŝtelisteton, resendu al liaj gepatroj sentaŭguleton, kiu ŝajnigas sin ami la grafinon kaj tamen ĉiam volas min ĉirkaŭpreni.
Ŝerubeno. (vidas eniri la grafon; li kun teruro ĵetas sin post la seĝo) Jen mia pereo!
Suzano. Kia timego!
Suzano, La grafo, Ŝerubeno (kaŝita).
Suzano. (ekvidas la grafon) Ha!... (Ŝi proksimiĝas al la seĝego por kaŝi Ŝerubenon.)
La grafo. (proksimiĝas) Vi estas ekscitita, Sunjo! Vi parolis al vi mem, kaj via koreto ŝajnas esti en agitado... tre pardonebla, vere, en tia tago kiel hodiaŭ.
Suzano. (konfuzita) Ho, mia sinjoro, kion vi volas de mi... Se oni vin trovus... kun mi...
La grafo. Mi ĉagrenegiĝus, se oni min trovus tie ĉi; sed vi scias, kiom mi interesgixas pri vi. Bazilo en lasis
