Rigardas: unu tomb’ estas senkrucigita
Kaj sur ĝi la tero freŝe ekmovita…
Sur tombo longe staris pastro-bonfarinto,
Legis pro du animoj… meson pro mortinto!…
Oni ŝiris Lin cindron al tero,
Al saliko deŝiris ploranta,
Kie kuŝis kun Glora Anĝelo,
Kuŝis… ne en purpuro brilanta —
Per mantel’ de soldato kovrita,
Sur la glav’ kvazaŭ enkrucigita!
Diru, kian Lin trovis en tombo
Vi, reĝido, de ŝipoj estranto!?
Ĉu krucumis du manojn sur brusto,
Ĉu sur glav’ havis unun Dormanto?…
Kiam ŝton’ ekmovita ne premis,
Ĉu mortulo — parolu! — ektremis?!
Ĉar Li sciis, ke horo batados,
Kiu ŝtonon sur tomb’ detruigos,
Sed Li pensis, ke mano de filo
Lin en tombo eklevos, movigos,
Ke la filo ĉenegojn disŝiros,
Al mortulo: „ho, patro!” ekdiros…
Oni venis el tomb’ Lin ŝiradi,
Lin per fremdaj okuloj alkroĉis,
Kaj komencis la cindron mokadi
Kaj „Ho! levu sin, cindro!” — ekvoĉis…
