horon poste venis por ekzameni la ŝtelrompon kaj mortigon de la servisto.
Sajne la ŝtelistoj forkuris ĉe la veno de la dua servisto kaj servistino, ĉar ĉio en la vilao restis netuŝita, kaj ĝis nun nenio mankas al la inventaro, nek al la oro kaj arĝento; eĉ neniu ŝranko estis perforte malfermita. Nur la monujo de la fabrikanto estis ŝtelita el ties poŝo kaj retrovita ĉe persono, kiu venis el la direkto de la vilao sur la vojo al la urbo. Tiu persono, ne konata de la polico, estis arestata kaj enŝlosita en la malliberejo. Li certigas, ke li havas neniun kulpon je la krimo kaj ke li trovis la monujon sur la vojo apud la pordeto de la latbarilo, kiu ĉirkaŭas la ĝardenon antaŭ la vilao de Johano Hart. Ĉe la arestito oni ne trovis revolveron, nek bastonon; eble li forĵetis ilin ĉe la proksimiĝo de la polica aŭtomobilo. La dua servisto kaj la kuiristino estis submetitaj al severa pridemandado, sed ĉio montris, ke ili ne kunlaboris en la krimo. Unu horon post la veno de la policanoj la fabrikanto rekonsciiĝis, sed li povis doni nur supraĵan priskribon pri la okazintaĵo, kaj tion li faris flustre, ĉar ŝajne pro la suferita granda emocio li perdis sian voĉon. Li ne estis vundita; eble la atakantoj nur senkonsciigis lin per forta bato sur la kapon, tamen postsignoj de bato ne estis troveblaj. La tuta afero estas mistero, kaj la polico nun faras sian eblon solvi ĝin. Ni povas aldoni la sciigon, ke la fabrikanto publike promesis mil dolarojn al tiu, kiu povas klarigi la dramon. La ĝardenisto Huksli, kiu voĉlegis al mi tiun krim-artikolon, dum kelka tempo atente rigardis antaŭ sin, poste enpoŝigante la ĵurnalon, li diris, ke eble li povos perlabori tiujn mil dolarojn pere de sia reaperigilo, kaj li petis mian helpon.
Jam la sekvintan matenon li iris al la polica komisaro kaj longe parolis kun li pri sia intenco; li silentis tamen pri sia aparato, sed petis la permeson fotografi la lokon, kie okazis la krimo; se necese, li fotografos en ĉeesto de policano.
La komisaro unue ne volis plenumi la peton, sed kiam li
