mia aparato, kiam mi funkciigos ĝin antaŭ la tribunalo.
Unu monaton poste oni pritraktis la murdaferon en la granda juĝejo de la urbo.
Jam frue en la mateno aro de scivoluloj staris antaŭ la konstruaĵo, por ĉeesti la proceson kontraŭ la arestito, la kulpigita kaj ŝajna murdisto de Johano Hart. Huksli kaj mi estis inter la scivoluloj, sed nek li nek mi estis vokita por iel atesti en la afero.
Kiam la proceduro komenciĝis, ĉiuj sidlokoj por la rigardantoj estis okupitaj, kaj eĉ la starloko malantaŭ la sidantaj rigardantoj estis plen-plena de viroj kaj virinoj.
Ĉiuj scivoliĝis pri la fino de la mistera murdafero, tiom pli, ĉar ĉiuvespere la ĵurnaloj parolis pri ĝi, sciigante, ke la arestito ankoraŭ ne konfesis kaj ke neniu nova signo estas trovita de la polico por iel lumigi la sensacian krimon. La teren batita Hart ankoraŭ ĉiam nur flustre parolis; evidente li ne reakiros sian voĉon.
Hart mem ĉeestis la juĝan kunsidon. Kun streĉita atento oni aŭskultis la prelegadon de la prezidanto, lian akuzon pro la trovita monujo, la defendon de la advokato kaj la certigon de la kulpigito, ke li havas neniun aferon kun la murdo, nek kun la teren batado de la fabrikanto. La akuzito ripetis, ke li trovis la monujon apud la pordeto de la latbarilo antaŭ la vilaa ĝardeno; ke li intencis deponi la trovitan monujon ĉe la policejo, sed ke li estis arestita antaŭ ol realigi tiun decidon.
Hart deklaris, ke li ne rekonas la arestiton, ĉar la atako de la krimulo okazis tiel neatendite, ke li eĉ ne havis tempon antaŭe atente rigardi la murdiston de sia servisto, kiu volis malhelpi la ŝteliston eniri en la vilaon. La afero fariĝis pli kaj pli implikita; fine la juĝistaro retiriĝis, kaj kiam ĝi post duona horo revenis, la prezidanto klarigis, ke la arestito estas kondamnita al morto.
