— Jen mia aparato, sinjoro prezidanto; mi funkciigos ĝin tuj kiam vi mallumigos la salonon.
Post mallonga diskuto la juĝistaro konsentis la peton de Huksli, kaj post kiam la kurtenoj de la juĝejo estis mallevitaj, kaj ĉie regis plena mallumo, kiel en kinoteatro, Huksli diris:
— Nun mi petas la prezidanton, ke li ordonu al la servisto kaj al la servistino de sinjoro Johano Hart, ke ili detale rakontu, kiam kaj kiel ili iris el la vilao en la vespero de la krimo.
La prezidanto faris tion kaj la servisto diris:
— Je la oka horo vespere la kuiristino kaj mi eliris; nin volis postkuri la hundo de mia mastro, sed mi pelis ĝin reen; la hundo kuris en la malantaŭan ĝardenon, kie staras la hundejo, en kiu ĉiunokte ĝi dormas…
— Sufiĉas! — diris Huksli. — Nun atentu kaj rigardu la muron antaŭ la juĝistaro; mi uzos ĝin kiel skrenon.
La aparato nun komencis mallaŭte zumadi; hela lumocirklo falis sur la indikitan lokon, kiun ĉiuj ĉeestantoj en la juĝejo kun streĉita atento rigardis; minuton poste oni vidis la antaŭaĵon de la vilao, iom lumigitan de la luno. Tuj poste la pordo de la vilao malfermiĝis kaj aperis la kuiristino kun la servisto, sekvataj de la hundo. La servisto fermis la pordon kaj ekiris kun la kuiristino sur la vojeton, kondukantan al la granda vojo. Kiam li rimarkis la hundon, li haltis kaj per ordona mangesto repelis ĝin. La hundo tuj obeis kaj rekuris en la direkto, kiun Huksli antaŭe citis. La geservistoj duope iris plu, la lumcirklo malaperis kaj ree absoluta mallumo regis en la juĝejo.
Dum unu minuto mi ne aŭdis eĉ la plej etan bruon; ĉiu estis mirigita kaj surprizita; tiam subite mi aŭdis fortajn aplaŭdojn, sed la prezidanto per sia martelo frapetante, ekkriis:
— Eksilentu, ne aplaŭdu; ni ne estas en kinoteatro, sed en juĝejo por pritraki gravan aferon!
Kaj al Huksli li parolis plu:
— Daŭrigu vian filmadon!
