Miaj ministroj ŝajnis al mi saĝaj viroj, sendube ili sciis, ke la enuo estas la plej granda malamiko de la homa feliĉo, tial ili zorgis, ke pri enuo mi neniam bezonis plendi.
Post kiam ili montris al mi la tutan insulon, kaj mi jam manĝis kaj trinkis kaj iom ripozis pro la spertitaj emocioj kaj lacego de la kronado, mi ricevis instruiston. Li devis instrui al mi la lingvon de la ruĝhaŭtuloj, sed tiu tasko feliĉe ne estis tre granda, pro la simpleco kaj naiveco de la lingvo.
En malmultaj tagoj mi povas flue paroli kun miaj subuloj kaj volonte mi parolis kun ili.
Ofte mi promenis en akompano de mia instruisto, al kiu mi baldaŭ forte amikiĝis pro liaj ĝentileco kaj bonvoleco, per kiuj li servis al mi.
Lia nomo estis Klakarl. Li multe parolis pri la ministroj, kiuj nomiĝis Ikstilmocin, Okslokcin kaj Guatamocin. Tiu sufikso „cin” signifas proksimume tion saman, kion signifas la vorto „duko”, pro kio ni povas ankaŭ nomi la ministrojn: La cino Ikstilmo kaj tiel plu.
Precipe la ministro Guatamocin havis grandan influon ĉe la popolo; li nomis sin laŭ la cino, kiu post Montezuma estis la lasta inkao de la aztekoj.
Komence mi miris pri tiuj nobelaj titoloj kaj deziris forigi ilin, sed la ministroj forte kontraŭstaris tiun mian intencon dirante, ke la popolo postulas kaj bezonas superulojn kun alta titolo. Tial mi rezignis kaj poste eĉ komprenis kaj certiĝis, ke la ministroj pravas.
Iun tagon, kiam mi promenis kun Klakarl, li demandis, ĉu mi estas kontenta pri miaj ventumistinoj. Mi respondis, ke mi estas, sed ke ŝajnas al mi, ke ili ne povas aŭ ne kuraĝas paroli en mia ĉeesto, ĉar ankoraŭ neniam ili diris eĉ unu vorton.
Klakarl diris, ke ili estas surdmutaj kaj taŭgaj nur por laŭvice servi al mi per sia ventumado.
Ofte mi promenis tute sola kaj ĉe tiuj okazoj vizitis miajn
