— Nur por esti oferata. La inkao havas sanan koron, la Sundio deziras nur sanajn korojn…
— Kaj se mia koro ne estus sana?
— Tiam la oferado ne okazus.
— Kiel ĝi okazos?… Mi volas diri: la oferado?
— La unua ministro, kiu estas ankaŭ ĉefpastro, per akra ŝtono malfermas vian bruston, elŝiros el ĝi vian koron kaj ĵetos ĝin antaŭ la ŝtonan dion Huitzil.
— Kie estas tiu ŝtona dio?
— En la templo sub la plej alta roko de nia insulo, sed folioj de arboj ĝin kaŝas antaŭ la okuloj.
— Sed mi eĉ ne sciis, ke vi havas templon.
— La inkao scias nenion; nur la ministroj!
La knabino pravis, mi povis nenion kaj mi sciis nenion. Mi levis min de mia trono kaj iris el la palaco por libere pripensi mian sorton.
La luno hele lumis, kaj mi povis fari promenadon, kio alie estas neebla, ĉar la publika lumigo sur la insulo estis en tre primitiva stato; lanternoj ne ekzistis, kaj kiam la luno ne staris sur la ĉielo, ĉiu estis devigata resti hejme.
La angoro, kiu regis min, pelis min al tiu mistera templo, kiun spite al mia alta rango, mi ne konis kaj pri kies ekzisto neniu al mi parolis antaŭe.
La distanco inter mia palaco kaj la celita rokpinto ne estis granda kaj post kvaronhoro mi ĝin atingis. Mi baldaŭ trovis la folian kovraĵon, kiun antaŭe mi neniam rimarkis, kaj ŝovinte flanken la kunplektitajn girlandojn el folioj, kiuj pendis unuj flanke de la aliaj, miaj tremantaj manoj renkontis specon de pordo, kiu estis ŝlosita. Mi ne povis eniri en la kaŝitan templon kaj volis reiri hejmen, kiam el la mallumo subite aperis antaŭ mi la figuro de mia instruisto.
Se mi estus renkontinta lin en tiu momento sur la supro de la roko, tiam sendube mi estus doninta al li tian puŝegon, kian li
