— Eble ŝi ne dormis…, kion fari, se ŝi ne dormis?…
— Ni atendu; se ŝi ne dormis, ŝi perfidos min, ĉar ŝi estas jaluza pro la favoro, kiun la inkao montris al mi. Ni tamen esperas, ke ŝi dormis, alie mi estas perdita.
— Kion tiam oni faros kun vi?
— Tiam ankaŭ min oni oferas al la Sundio.
— Mi ne sciis, ke ĉi tie ekzistas ankoraŭ homofreroj.
— Ili ĉiam ekzistis kaj ekzistos; niaj praavoj ekondukis ankaŭ ĉi tien tiun kutimon, kiu apartenas al nia religio, kaj ĉiujare okazas tiaj oferoj, se viktimoj estas troveblaj.
— Kiuj estas tiuj malfeliĉuloj, tiuj viktimoj?
— Ordinare ili estas malbonfarintoj, aŭ la inkao mem, se li estas fremdulo.
— Ĉu tial oni tiel amike min traktis, por poste povi oferi min al sia Sundio!?… Sed mi ordonos, ke oni ĉesigu tiun abomenan kutimon!… Mi kredis, ke ĉi tie estas pacema bonmora insulo sen tiaj abomenaĵoj, sen disputoj, sen kvereloj… eble sen militoj.
— Militoj tre ofte okazis. La unua ministro estas tre militema; li ofte militis kontraŭ la aliaj partioj, sed ĉiam venkis; tial oni lin timas; neniu lin amas, ĉar li estas avidulo, amanta nur sin mem, li amasigas ĉion, kion li povas; li laborigas aliulojn, sed mem estas granda nenionfaranto kun multaj sklavoj, al kiuj li estas tre severa kaj kruela; li ne oferas ilin, ĉar tio kaŭzus al li malprofiton.
— Ĉu la popolo ne povas lin eksigi aŭ forpeli?
— La popolo mem devige elektis lin unua ministro, ĉar ĝi ne povis agi alimaniere pro tiom al li. Per siaj militistoj li povas ĉion, eĉ militi, kvankam la tuta popolo ne ŝatas la militon, sed pli volonte vivas en paco.
— Ĉu do la inkao ne povas eksigi aŭ forpeli lin?
— La inkao povas nenion!
— Ĉu mi povas nenion? Kial do oni faris min inkao?
